دارالافتاء مجازی اهل سنت

دارالافتاء مجازی اهل سنت

💠 جلوه‌هایی از تاریخ سنت و علوم حدیث (۱) ✍به قلم: علامه عبدالفتاح ابوغده 📝ترجمه: عبدالکریم حسینی 🔹 پیشگفتار مترجم الحمدلله و کفی و الصلاة و السلام علی النبي المصطفی. أما بعد، سنت نبوی از مهمترین مصادر تشریع اسلامی است که دایره وسیعی از قواعد و احکام را…

💠 جلوه‌هایی از تاریخ سنت و علوم حدیث (۲)

✍به قلم: علامه عبدالفتاح ابوغده

📝ترجمه: عبدالکریم حسینی

🔸 حدیث پیامبر (صلی الله علیه و سلم) [در رابطه با حجیت حدیث و اهمیت آن] در روایت ابوداود با این الفاظ است: از مقدام بن معدی کرب (رضی الله عنه) روایت است که رسول الله (صلی الله علیه و سلم) فرمودند: " ألا إنِّي أوتيتُ الكتابَ ومثلَهُ معهُ ، ألا يُوشِكُ رجُلٌ شبعانٌ على أريكتِهِ يقولُ عليكُم بِهذَا القُرآنِ فما وجدتُم فيهِ مِن حَلالٍ فأحلُّوه وما وَجدتُم فيهِ مِن حرامٍ فحرِّمُوه[1] ، ألا لا يحلُّ لكُم لحمُ الحِمارِ الأهليِّ ، ولا كلِّ ذي نابٍ من السَّبُعٍ ، ولا لُقَطةِ معاهَدٍ ، إلَّا أن يستَغني عَنها صاحبُها ، ومَن نزل بقومٍ فعليهِم أن يُقْرُوه ، فإن لَم يُقْرُوه فله أن يُعْقِبَهُمْ بمثلِ قِرَاه "[2]:
آگاه باشید که به من کتاب و مانند آن داده شده است. آگاه باشید به زودی آن دوران فرا خواهد رسید که مردی با شکم سیر در حالی که بر تخت آراسته خود تکیه زده است می‌گوید: فقط این قرآن را لازم بگیرید، پس آنچه را در آن حلال یافتید‌، حلال بدانید و آنچه را در آن حرام یافتید، حرام بدانید.
آگاه باشید که [گوشت] خر اهلی و هر درنده‌ی دارای نیش و هر پرنده‌ی دارای چنگال حلال نیست و نیز مال یافته‌ شده‌ی کافری که با شما هم پیمان است، حلال نیست مگر اینکه صاحبش از روی بی نیازی آن را ترک کرده باشد؛ و هر شخصی که نزد قومی مهمان شد، بر آنان واجب است که او را پذیرایی کنند، اگر میزبانان از او پذیرایی نکردند، او حق دارد به اندازه‌ای که باید مورد اکرام قرار می‌گرفت [بدون اجازه از مال آن‌ها] بردارد. [حال آنکه این احکام و این محرمات در قرآن کریم نیامده است]".

🔸 همچنین ابوداود و ترمذی و ابن ماجه در سنن خود[3] روایت نموده‌اند که لفظ روایت ابوداود به این صورت است: " لا ألفَيَنَّ أحدَكم متَّكئًا على أريكتِه يأتيهِ الأمرُ مِن أمري مِمَّا أمرتُ بهِ أو نَهيتُ عنهُ فيقولُ : لا نَدري ما وجدنا في كِتابِ اللهِ اتَّبعناهُ "[4]: هرگز کسی از شما را نبینم که بر تخت آراسته خویش تکیه زند و چون سخن من درباره آنچه که بدان فرمان داده‌ام یا منع کرده‌ام بر او عرضه شود، اظهار دارد: من گفتار پیغمبر را نمی‌شناسم و ما تنها هر چه را که در کتاب خدا بیابیم از آن پیروی می‌کنیم.

🔸امام سیوطی در کتاب "مفتاح الجنة في الاحتجاج بالسنة" می‌فرماید: امام بیهقی در کتاب "المدخل إلى دلائل النبوة" که همان المدخل الصغیر است، می‌فرماید: حدیثی که درباره عرضه کردن حدیث بر قرآن روایت شده، باطل و بی اساس است و بطلان این ادعا از خود قرآن ثابت می‌شود، زیرا در قرآن کریم، دلالتی مبنی بر عرضه نمودن حدیث بر قرآن وجود ندارد.

ادامه دارد...
✾•┈┈••✦❀✦••┈┈•✾
پی نوشت‌ها:
[1] امام خطابی در "معالم السنن می‌گوید: این حدیث از مخالفت سنت‌هایی که ذکرشان در قرآن نیست برحذر می‌دارد، چنانچه خوارج و روافض در این مسیر رفتند و فقط ظاهر قرآن را گرفتند و نیز سنت‌هایی که تفسیر کتاب الله بود را ترک نمودند، در نتیجه گمراه و سرگردان شدند.
[2] این حکم در مورد مضطری است که غذایی نمی‌یابد و خوف هلاک بر نفس خود دارد. این حدیث بیانگر آن است که نیازی نیست حدیث بر کتاب الله عرضه شود، بلکه هنگامی که حدیثی از پیامبر (صلی الله علیه و سلم) ثابت شود، خودش حجت است.
[3] ابوداود: 4 /280، ترمذی: 4 /144، ابن ماجه: 1 /7. امام ترمذی فرموده است: این حدیث در درجه‌ی حسن قرار دارد.
[4] این حدیث مشتمل بر ذکر معجزه‌ای از پیامبر (صلی الله علیه و سلم) است که از واقعه‌ای در دوران ما خبر داده‌اند که بعضی از انسان‌ها‌ی منحرف از دین، عمل به سنت و اعتماد بر آن را انکار می‌کنند.

www.tg-me.com/us/دارالافتاء مجازی اهل سنت/com.Canale_pasokh/47467

3.1K viewsApr 24 at 04:56

💠 جلوه‌هایی از تاریخ سنت و علوم حدیث (۲)

✍به قلم: علامه عبدالفتاح ابوغده

📝ترجمه: عبدالکریم حسینی

🔸 حدیث پیامبر (صلی الله علیه و سلم) [در رابطه با حجیت حدیث و اهمیت آن] در روایت ابوداود با این الفاظ است: از مقدام بن معدی کرب (رضی الله عنه) روایت است که رسول الله (صلی الله علیه و سلم) فرمودند: " ألا إنِّي أوتيتُ الكتابَ ومثلَهُ معهُ ، ألا يُوشِكُ رجُلٌ شبعانٌ على أريكتِهِ يقولُ عليكُم بِهذَا القُرآنِ فما وجدتُم فيهِ مِن حَلالٍ فأحلُّوه وما وَجدتُم فيهِ مِن حرامٍ فحرِّمُوه[1] ، ألا لا يحلُّ لكُم لحمُ الحِمارِ الأهليِّ ، ولا كلِّ ذي نابٍ من السَّبُعٍ ، ولا لُقَطةِ معاهَدٍ ، إلَّا أن يستَغني عَنها صاحبُها ، ومَن نزل بقومٍ فعليهِم أن يُقْرُوه ، فإن لَم يُقْرُوه فله أن يُعْقِبَهُمْ بمثلِ قِرَاه "[2]:
آگاه باشید که به من کتاب و مانند آن داده شده است. آگاه باشید به زودی آن دوران فرا خواهد رسید که مردی با شکم سیر در حالی که بر تخت آراسته خود تکیه زده است می‌گوید: فقط این قرآن را لازم بگیرید، پس آنچه را در آن حلال یافتید‌، حلال بدانید و آنچه را در آن حرام یافتید، حرام بدانید.
آگاه باشید که [گوشت] خر اهلی و هر درنده‌ی دارای نیش و هر پرنده‌ی دارای چنگال حلال نیست و نیز مال یافته‌ شده‌ی کافری که با شما هم پیمان است، حلال نیست مگر اینکه صاحبش از روی بی نیازی آن را ترک کرده باشد؛ و هر شخصی که نزد قومی مهمان شد، بر آنان واجب است که او را پذیرایی کنند، اگر میزبانان از او پذیرایی نکردند، او حق دارد به اندازه‌ای که باید مورد اکرام قرار می‌گرفت [بدون اجازه از مال آن‌ها] بردارد. [حال آنکه این احکام و این محرمات در قرآن کریم نیامده است]".

🔸 همچنین ابوداود و ترمذی و ابن ماجه در سنن خود[3] روایت نموده‌اند که لفظ روایت ابوداود به این صورت است: " لا ألفَيَنَّ أحدَكم متَّكئًا على أريكتِه يأتيهِ الأمرُ مِن أمري مِمَّا أمرتُ بهِ أو نَهيتُ عنهُ فيقولُ : لا نَدري ما وجدنا في كِتابِ اللهِ اتَّبعناهُ "[4]: هرگز کسی از شما را نبینم که بر تخت آراسته خویش تکیه زند و چون سخن من درباره آنچه که بدان فرمان داده‌ام یا منع کرده‌ام بر او عرضه شود، اظهار دارد: من گفتار پیغمبر را نمی‌شناسم و ما تنها هر چه را که در کتاب خدا بیابیم از آن پیروی می‌کنیم.

🔸امام سیوطی در کتاب "مفتاح الجنة في الاحتجاج بالسنة" می‌فرماید: امام بیهقی در کتاب "المدخل إلى دلائل النبوة" که همان المدخل الصغیر است، می‌فرماید: حدیثی که درباره عرضه کردن حدیث بر قرآن روایت شده، باطل و بی اساس است و بطلان این ادعا از خود قرآن ثابت می‌شود، زیرا در قرآن کریم، دلالتی مبنی بر عرضه نمودن حدیث بر قرآن وجود ندارد.

ادامه دارد...
✾•┈┈••✦❀✦••┈┈•✾
پی نوشت‌ها:
[1] امام خطابی در "معالم السنن می‌گوید: این حدیث از مخالفت سنت‌هایی که ذکرشان در قرآن نیست برحذر می‌دارد، چنانچه خوارج و روافض در این مسیر رفتند و فقط ظاهر قرآن را گرفتند و نیز سنت‌هایی که تفسیر کتاب الله بود را ترک نمودند، در نتیجه گمراه و سرگردان شدند.
[2] این حکم در مورد مضطری است که غذایی نمی‌یابد و خوف هلاک بر نفس خود دارد. این حدیث بیانگر آن است که نیازی نیست حدیث بر کتاب الله عرضه شود، بلکه هنگامی که حدیثی از پیامبر (صلی الله علیه و سلم) ثابت شود، خودش حجت است.
[3] ابوداود: 4 /280، ترمذی: 4 /144، ابن ماجه: 1 /7. امام ترمذی فرموده است: این حدیث در درجه‌ی حسن قرار دارد.
[4] این حدیث مشتمل بر ذکر معجزه‌ای از پیامبر (صلی الله علیه و سلم) است که از واقعه‌ای در دوران ما خبر داده‌اند که بعضی از انسان‌ها‌ی منحرف از دین، عمل به سنت و اعتماد بر آن را انکار می‌کنند.

BY دارالافتاء مجازی اهل سنت