عن أبي هارون المكفوف قال: قال لي أبو عبد الله عليه السلام: يا با هارون إن الله تبارك وتعالى آلى على نفسه أن لا يجاوره خائن قال: قلت: وما الخائن؟ قال: من ادخر عن مؤمن درهما أو حبس عنه شيئا من أمر الدنيا قال: قلت: أعوذ بالله من غضب الله، فقال: إن الله تبارك وتعالى آلى على نفسه أن لا يسكن جنته أصنافا ثلاثة: راد على الله عز وجل أوراد على إمام هدى أو من حبس حق امرئ مؤمن، قال: قلت: يعطيه من فضل ما يملك؟ قال: يعطيه من نفسه وروحه، فان بخل عليه بنفسه فليس منه إنما هوشرك شيطان.


قال الصدوق رضوان الله عليه: الاعطاء من النفس والروح إنما هو بذل الجاه له إذا احتاج إلى معاونته، وهو السعي له في حوائجه.


قال الصدوق رضوان الله عليه: الاعطاء من النفس والروح إنما هو بذل الجاه له إذا احتاج إلى معاونته، وهو السعي له في حوائجه.

عن فرات ابن أحنف، عن أبي عبد الله عليه السلام قال: أيما مؤمن منع مؤمنا شيئا مما يحتاج إليه وهو يقدر عليه من عنده أو من عند غيره، أقامه الله عز وجل يوم القيامة مسودا وجهه، مزرقة عيناه، مغلولة يداه إلى عنقه، فيقال: هذا الخائن الذي خان الله ورسوله، ثم يؤمر به إلى النار.

صدق ابنُ رسول الله عليه السلام

عن مصبح بن هلقام، عن أبي بصير قال: سمعت أبا عبد الله عليه السلام يقول: أيما رجل من أصحابنا استعان به رجل من إخوانه في حاجة فلم يبالغ فيها بكل جهده، فقد خان الله ورسوله والمؤمنين. قال أبو بصير: قلت لأبي عبد الله عليه السلام: ما تعني بقولك والمؤمنين؟ قال: من لدن أمير المؤمنين عليه السلام إلى آخرهم.

عن ابن مسكان، عن أبي بصير، عن أبي عبد الله عليه السلام قال: أيما رجل من شيعتنا أتاه رجل من إخواننا فاستعان به في حاجة فلم يعنه وهو يقدر ابتلاه الله عز وجل بأن يقضي حوائج عدو من أعدائنا يعذبه الله عليه يوم القيامة .
المحاسن: إدريس بن الحسن، عن يونس مثله

در مذمت شاهنامه خوانی:

به شه نامه خواندن مزن لاف تو
نظر کن در آثار اشراف تو
تو از رستم و طوس چندین مگوی
درین کوی بیهوده گویان مپوی
که مغ نامه خواندن نباشد هنر
علی نامه خواندن بود فخر و فر
ره پهلوانان مکن آرزوی
بپرهیز از راه بی دین روی
که کرامیان از حسد را چنین
کتابی نو انگیختند بعد از این
بماند ز تو یادگاری دراز
میان خلایق بدان عز و ناز
علی نامه و حمزه نامه بچند
بخوانند که این هست بس ناپسند
بفرمود فردوسی آن را زمان
که تصنیف کن تو کتابی چنان
ز شاهان پیشین سخن یاد کن
دل غمگنان را بدان شاد کن
بکن شاهنامه مرو را تو نام
به رغبت نمایند همه خاص و عام

آیا دست و انگشتانت فلج است که بجای صلوات ص و ع و عج مینویسی؟

مگو مدح شاهان، چو نبود بجا
که ناچارش آخر بگویی هجا
چه لازم چو فردوسی آیی ز طوس
بغزنین و شه را کنی پایبوس؟!
بری سی چهل سال بیهوده رنج
که بر دامن افشاندت شاه گنج؟!
بخاری ز اندیشه عمری قفا
کش از وعده آخر نبینی وفا؟!

آذر بیگدلی

شاه نجف که گوهر بحر عنایتست
چون بحر بیکران کرمش بی نهایتست
با هر نبی که بود بمعنی رفیق بود
سر نهان که میشنوی این حکایتست
بر دوش آفتاب رسالت نهاده پای
بنگر که پایه شرفش تا چه غایتست
او را رسد که پایه قدرش کند بلند
کش آفتاب سایه نشین زیر رایتست
مهر نگین مومن و ترساست مهر شاه
در سنگ خاره مهر علی را سرایتست
با شهسوار عرش بمعراج سر حق
آنکس که همعنان شده شاه ولایتست
خورشید در شرف به علوش کجا رسد
کو در نهاین شرف این در بدایتست
شاهان رعیت از ره قدرند و شاه اوست
شاهی که با رعیت خود در رعایتست
پیش غراش قصه رستم فسانه ایست
شهنامه از حکایت او یک روایتست
فرموده است شاه رسل آنکه در کلام
شرح نبوتش بتفاصیل آیتست
من شهر علم و شاه ولایت در منست
دریاب آنکه شهر قزین ولایتست
در سر این سخن دل نادان کجا رسد
کاین در گشاده بر دل صاحب درایتست
شاها نهان و فاش تویی شد سخن صریح
وصف ترا چه حاجت رمز و کنایتست
هرکس که باخت بهر تو جان مژده اش رسید
کآسوده شو که جنت جاوید جایتست
شیطان صفت کسی که نیارد سجود تو
در طوق لعنت ابدی زین جنایتست
جان مخالفت که کرامند زیست نیست
در زیر بار تن چو خر بی کرایتست
شیر حقی کیت نظر افتد به شیر چرخ
اورا نگاهی از سگ کویت کفایتست
خورشید با وجود تو عکسی در آینه است
هیچش وجود نیست که محض ارایتست
شاها سگ توام چه شکایت کنم ز چرخ
با شکر نعمت تو چه جای شکایتست
اهلی شکسته گر ز فلک شد چه غم بود
کو را ز مومیایی لطفت حمایتست
هرگز نبود از فلکش چشم التفات
اورا ز التفات تو چشم عنایتست
باشد که روز حشر شود رهنمای ما
نور محبتت که چراغ هدایتست


اهلی شیرازی

بت شکن روزگار
صاحبِ حلیهْ ، بحار

باقرِ پورِ تقی
مجلسیِ نام‌ْدار

حقِّ يقين را نگر
عقیدهْ ، فكر و شعار

معتقد اهل حق
مونس هر دین‌مدار

عين حياتي بخوان
خُلق حسن را بدان

صفا ، عقیده ، اوراد
حاصل از آن چشمه دان

دگر حیات القلوب
بَرد ز دل هر رسوب

حال اولو العزم(علیهم السلام) را
وصف نموده چه خوب

گشته به مرآت تو
منور اینجا عقول

سلاح اهل دانش
حماة شرع رسول (صلى الله عليه و آله)

یاد جلاء العیون
چشم و دلم کرده خون

مصائب هشت و شش
بدست قومی زبون

دگر طریق النجات
ضرورِ اعتقادات

مختصری عبادات
تحفه به اهل طاعات

ز حلية المتقين
تازه شده جان دين

غفلت از آن مکن
بخوان و کامل ببین

اللهم عذب كفرة أهل الكتاب، وجميع المشركين ومن ضارعهم من المنافقين، فإنهم يتقلبون في نعمك، ويجحدون آياتك، ويكذبون رسلك، و يتعدون حدودك، ويدعون معك إلها آخر، لا إله إلا أنت سبحانك وتعاليت عما يقولون علوا كبيرا
اللهم إني أعوذ بك من الشك والشرك والنفاق والرئاء، ودرك الشقاء، وسوء القضاء، وشماتة الأعداء، وسوء المنقلب.

بحار

اللهم من أرادني بسوء فأرده، اللهم واردد كيده في نحره، اللهم بتر عمره، وبدد شمله، وفرق جمعه، واستأصل شافته، واقطع دابره، وقتر عليه رزقه، وابله بجهد
البلاء، وأشغله بنفسه، وابتله وعياله وولده، واصرف عني شره، وأطبق عني فمه، وخذ منه أخذ من اخذ من أهل القرى وهي ظالمة، واجعلني منه على حذر بحفظك وحياطتك، ادفع عني كيده ومكره، واكفنيه واكف ما أهمني من أمر دنياي وآخرتي.

 عن عبد الله بن شريك، عن أبي جعفر محمد بن علي عليهما السلام، أنه قال: لا تكون حرب سالمة حتى يبعث قائمنا ثلاثة أراكيب في الأرض ركب يعتقون مماليك أهل الذمة، وركب يردون المظالم، وركب يلعنون عثمان في جزيرة العرب.

در چندین حدیث معتبر منقول است: حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم دوست می داشتند کدو را در میان دیگ و از میان صحن برمی چیدند کدو را و امر می فرمودند زنان خود را که کدو در طعام بسیار بکنند و وصیت نمود به امیر المؤمنین علیه السلام: یا علی! بر تو باد به خوردن کدو که دماغ و عقل را زیاد می کند.

الكافي باب القرع
حلية المتقين

من چه گویم ز فضلت ای یقطین
خاصیت را بپز بخور و ببین

عقل و مخ زایدت همی بیقین
شاد گردد ز وی دل غمگین