محمدعلی انصاری

از ويژگی‌های عباد صالح در روایات این است که طاعت خود را در پيشگاه خداوند، ناچيز و گناه خود را بزرگ می‌شمارند: «اسْتصَْغَرَ طَاعَتهَُ وَ اسْتعَْظَمَ ذَنْبَهُ» ایشان هنگامی که به بی نیازی خداوند از طاعت انسان می‌اندیشند و وقتی به طاعت و عبادت اولیای الهی می‌نگرند، شرم وجودشان را فرامی‌گیرد و از ناچیزی اعمال خود خجلت زده می‌شوند. وقتی طاعات و عباداتمان را در درگاه الهی بزرگ می‌بینیم، گرفتار عُجب و کبر می‌شویم و بدین ترتیب از حد طاعت بیرون می‌رویم. اما اگر دست خود را خالی ببینیم و سرمایه‌مان را ناچیز بشماریم، به انجام اعمال بیشتر و طاعت خالصانه‌تر مشتاق می‌شویم و همواره می‌کوشیم کارنامۀ اعمالمان را با نیکی‌ها پرُبارتر کنیم. این نگاه دربارۀ گناه نیز وجود دارد. هنگامی که انسان گناه خویش را کوچک ببیند، نسبت به جایگاه خود و خدا دچار توهم می‌گردد و کم کم به نقطه‌ای می‌رسد که چیزی به نام گناه بین خود و خدا تصور نمی‌کند؛ به تعبیری:
شرمنده از آنیم که در روز مکافات
اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی

اما اگر آدمی گناه خویش را بزرگ ببیند، دیگر گِرد گناه نمی گردد و به جایی می‌رسد که هر گناهی هرچند کوچک در نظرش بزرگ می آید.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۴۷۸-۴۷۹.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵

@MohammadaliAnsari

www.tg-me.com/us/محمدعلی انصاری/com.MohammadAliAnsari/18495

3.2K viewsApr 18 at 07:02

از ويژگی‌های عباد صالح در روایات این است که طاعت خود را در پيشگاه خداوند، ناچيز و گناه خود را بزرگ می‌شمارند: «اسْتصَْغَرَ طَاعَتهَُ وَ اسْتعَْظَمَ ذَنْبَهُ» ایشان هنگامی که به بی نیازی خداوند از طاعت انسان می‌اندیشند و وقتی به طاعت و عبادت اولیای الهی می‌نگرند، شرم وجودشان را فرامی‌گیرد و از ناچیزی اعمال خود خجلت زده می‌شوند. وقتی طاعات و عباداتمان را در درگاه الهی بزرگ می‌بینیم، گرفتار عُجب و کبر می‌شویم و بدین ترتیب از حد طاعت بیرون می‌رویم. اما اگر دست خود را خالی ببینیم و سرمایه‌مان را ناچیز بشماریم، به انجام اعمال بیشتر و طاعت خالصانه‌تر مشتاق می‌شویم و همواره می‌کوشیم کارنامۀ اعمالمان را با نیکی‌ها پرُبارتر کنیم. این نگاه دربارۀ گناه نیز وجود دارد. هنگامی که انسان گناه خویش را کوچک ببیند، نسبت به جایگاه خود و خدا دچار توهم می‌گردد و کم کم به نقطه‌ای می‌رسد که چیزی به نام گناه بین خود و خدا تصور نمی‌کند؛ به تعبیری:
شرمنده از آنیم که در روز مکافات
اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی

اما اگر آدمی گناه خویش را بزرگ ببیند، دیگر گِرد گناه نمی گردد و به جایی می‌رسد که هر گناهی هرچند کوچک در نظرش بزرگ می آید.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۴۷۸-۴۷۹.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵

@MohammadaliAnsari

BY محمدعلی انصاری