اباطیل

۱- نازی‌ها و شخص هیتلر بر خلاف آن‌چه شاید پنداشته شود، ضدفلسفه نبودند. آن‌ها هر چند با تفلسف محض میانه‌ای نداشتند، اما فلسفهٔ معطوف به عمل را ستایش می‌کردند. اساساً از نظر نازی‌ها فلسفهٔ درخشان آلمان، نشان برتری نبوغ نژادی آریایی آن‌ها بود. هیتلر ادعا می‌کرد آثار فیلسوفان برجستهٔ آلمانی نظیر نیچه، شوپنهاور، شیلر، کانت و فیخته را خوانده است و در سخن‌رانی‌های پرحرارتش به آنان ارجاع می‌داد. هم‌چنین بزرگ‌داشت و تجلیل این چهره‌ها بخشی از برنامهٔ تبلیغاتی نازی‌ها بود.

۲- نکتهٔ برجسته‌تر توجه و علاقهٔ نازی‌ها به ایمانوئل کانت فیلسوف لیبرال عصر روشنگری بود که به ویژه آرای ضدیهودی او و رد یهودیت به عنوان یک دین برای نازی‌ها جذاب جلوه می‌نمود. در یک نمونهٔ برجسته آدولف آیشمن در دادگاه بر اساس فلسفهٔ اخلاق کانت از خود دفاع می‌کرد. در مقابل بر خلاف آن چه شهرت دارد و فاشیسم را در برابر مارکسیسم به عنوان هگلیانیسم چپ، هگلیانیسم راست قلمداد کرده و دولت‌گرایی هگل را بنیاد فلسفی توتالیتاریسم عنوان می‌کنند، آرای هگل آن قدرها به مذاق نازی‌ها، خاصه مهم‌ترین نظریه‌پردازشان آلفرد روزنبرگ، خوش نمی‌آمد. تأکید هگل بر دولت با اصالت خلق/قوم/volk که نازی‌ها طرف‌دار آن بودند در تنش بود و سویه‌های مدنی‌تری را ایجاب می‌کرد.

۳- کارل اشمیت که امروزه به سبب همراهی با نازی‌ها بدنام شده و نظریاتش در فلسفهٔ حقوق نیز از این بدنامی بی‌نصیب نمانده، در ابتدای قدرت‌گیری نازی‌ها به شدت مخالف نازیسم بود و از گسترش سوسیالیسم ملی به وحشت افتاد. اشمیت که «امنیت» قلب تپندهٔ نظراتش را شکل می‌داد، افراط‌گری نازی‌ها را تهدیدی اساسی برای آن می‌دانست. ایدهٔ اشمیت در برابر قانون اساسی وایمار، نظام ریاستی بود و از جنگ داخلی، کمونیست‌ها و نازی‌ها هراس داشت. او با صدراعظم شدن هیتلر دچار وحشت و افسردگی شد و تنها بعدتر نظراتش چرخید. مخالفان اشمیت در رایش سوم هیچ گاه این نکته را فراموش نکردند. آرای بعدی او بر خلاف چهره‌ای مانند هایدگر بیشتر فرصت‌طلبانه بود. شاکلهٔ نظری خشک اشمیت مانند فلسفهٔ معنوی هایدگر نبود و فی‌نفسه ربط چندانی به فاشیسم پیدا نمی‌کرد. ولو آن یکی هم در زندگی شخصی خود علی‌رغم نژادگرایی ضدسامی حزب، تعداد زیادی معشوقهٔ یهودی، و در رأسشان هانا آرنت داشت.

www.tg-me.com/us/اباطیل/com.abatilll/41

212 viewsedited  Apr 30 at 15:43

۱- نازی‌ها و شخص هیتلر بر خلاف آن‌چه شاید پنداشته شود، ضدفلسفه نبودند. آن‌ها هر چند با تفلسف محض میانه‌ای نداشتند، اما فلسفهٔ معطوف به عمل را ستایش می‌کردند. اساساً از نظر نازی‌ها فلسفهٔ درخشان آلمان، نشان برتری نبوغ نژادی آریایی آن‌ها بود. هیتلر ادعا می‌کرد آثار فیلسوفان برجستهٔ آلمانی نظیر نیچه، شوپنهاور، شیلر، کانت و فیخته را خوانده است و در سخن‌رانی‌های پرحرارتش به آنان ارجاع می‌داد. هم‌چنین بزرگ‌داشت و تجلیل این چهره‌ها بخشی از برنامهٔ تبلیغاتی نازی‌ها بود.

۲- نکتهٔ برجسته‌تر توجه و علاقهٔ نازی‌ها به ایمانوئل کانت فیلسوف لیبرال عصر روشنگری بود که به ویژه آرای ضدیهودی او و رد یهودیت به عنوان یک دین برای نازی‌ها جذاب جلوه می‌نمود. در یک نمونهٔ برجسته آدولف آیشمن در دادگاه بر اساس فلسفهٔ اخلاق کانت از خود دفاع می‌کرد. در مقابل بر خلاف آن چه شهرت دارد و فاشیسم را در برابر مارکسیسم به عنوان هگلیانیسم چپ، هگلیانیسم راست قلمداد کرده و دولت‌گرایی هگل را بنیاد فلسفی توتالیتاریسم عنوان می‌کنند، آرای هگل آن قدرها به مذاق نازی‌ها، خاصه مهم‌ترین نظریه‌پردازشان آلفرد روزنبرگ، خوش نمی‌آمد. تأکید هگل بر دولت با اصالت خلق/قوم/volk که نازی‌ها طرف‌دار آن بودند در تنش بود و سویه‌های مدنی‌تری را ایجاب می‌کرد.

۳- کارل اشمیت که امروزه به سبب همراهی با نازی‌ها بدنام شده و نظریاتش در فلسفهٔ حقوق نیز از این بدنامی بی‌نصیب نمانده، در ابتدای قدرت‌گیری نازی‌ها به شدت مخالف نازیسم بود و از گسترش سوسیالیسم ملی به وحشت افتاد. اشمیت که «امنیت» قلب تپندهٔ نظراتش را شکل می‌داد، افراط‌گری نازی‌ها را تهدیدی اساسی برای آن می‌دانست. ایدهٔ اشمیت در برابر قانون اساسی وایمار، نظام ریاستی بود و از جنگ داخلی، کمونیست‌ها و نازی‌ها هراس داشت. او با صدراعظم شدن هیتلر دچار وحشت و افسردگی شد و تنها بعدتر نظراتش چرخید. مخالفان اشمیت در رایش سوم هیچ گاه این نکته را فراموش نکردند. آرای بعدی او بر خلاف چهره‌ای مانند هایدگر بیشتر فرصت‌طلبانه بود. شاکلهٔ نظری خشک اشمیت مانند فلسفهٔ معنوی هایدگر نبود و فی‌نفسه ربط چندانی به فاشیسم پیدا نمی‌کرد. ولو آن یکی هم در زندگی شخصی خود علی‌رغم نژادگرایی ضدسامی حزب، تعداد زیادی معشوقهٔ یهودی، و در رأسشان هانا آرنت داشت.

BY اباطیل