كانون آفتاب

به نام حق

گویا زمستان سرد و شب سیاه دانشگاه‌مان پایان ندارد!
ناآگاهی، بهترین واژه‌ای است که برای توصیف حال این روزهای دانشگاهی که روزی شکوه و هیبتی داشت، می‌توان به کار برد. به هر سوی این ماتم‌زده که می‌نگریم، ویرانی عظیم‌تری به چشم می‌آید.
بدون شک علت اصلی اتفاقات ناگوار، تلخ و غیر قابل تحمل این روزهایمان، جز مدیریت نادرست و سیستم ناکارآمد این دانشگاه نیست! سیستمی که همانند گذشته به‌جای حل مشکلات و پرداختن به معضلات اصلی، خود را یا به ندیدن و نشنیدن می‌زند و یا با سطحی‌نگری و ساده انگاری، مسائل را پیش پا افتاده تلقی کرده و مرهمی موقت بر آن‌ها می‌گذارد. مدیریتی که همواره جای پرداختن به دغدغه‌های اصلی دانشگاه و دانشگاهیان، به اهداف حاشیه ای پرداخته و هیچ‌گاه ارزشی برای حرف دانشجویانش قائل نبوده است!
این افرادِ همواره بی‌تقصیر، ناآگاهی و بی‌تدبیری خود را اشتباهات انسانی، سهل انگاری و قضا و قدر معرفی کردند؛ تا شاید بر ناشایستگی خود سرپوش بگذارند.
اکنون که افسار بی‌عدالتی از دست در رفته و گویا جان آدمیزاد را از نان جو ارزان‌تر می‌‌بينند، غیرت و شرف‌مان اجازه سکوت در برابر این ظلم و گذشتن از خون دوست شهیدمان را نمی‌دهد.
حال دیگر می‌توان این گونه اندیشید که عده‌ای که در رأس امور دانشگاه نشسته‌اند، نه تنها در ذهن فکری ندارند، بلکه در دل هم خالی از نورند. چطور شب سر به بالین می‌گذارند؟ چطور وجدان‌شان رضا می‌دهد؟ سرباز امریه کیست؟
دوست و هم‌دانشگاهی‌مان رفت؛ امید پدری پرپر شد؛ چشم‌های منتظر مادری به گریه نشست؛ یک حیات، یک نفس‌کشیدن، یک آینده سوخت؛ و این چه سنگی است در سینه برخی‌ها که خط برنمیدارد؟ هزاران نفر در سلف دانشگاه به مسمومیت کشانده شدند که انشالله هیئت مدیره دانشگاه قصوری نداشته‌اند ولی دریغ از ذره‌ای احساس درد و مسئولیت.
آتش تصمیمات نابجا، وجب به وجب دانشگاه را در خود می‌سوزاند! حق دانشجو سوختن نیست! حق دانشجو مسمومیت نیست! حق دانشجو تعلیق و اخراج نیست! حق دانشجو زندان نیست! به کدام سو فریاد بزنیم که گوشی برای شنیدن باشد؟
آن زمان که جای به‌روز کردن تجهیزات ایمنی و بهبود شرایط آزمایشگاه‌ها، آقایان مشغول حصارکشی خوابگاه صدف بودند، آن زمان که جای تدبیر و تفکر برای آینده بهتر، آقایان مشغول جابجایی‌های نامتعارف و افسارگسیخته در سطح دانشگاه بودند، پیش‌بینی این روزها را می‌کردیم.
آری همه ما عزادار برادر شهیدمانیم؛ و این اندوه مشترک، بیش از پیش دل‌های‌مان را به یکدیگر نزدیک و ما را متحد کرده است.
حال دانشجویان دانشگاه صنعتی، به معنای واقعی کلمه به یک خانواده قدرتمند و ظلم‌ستیز تبدیل شده‌اند و با هرکس و هرچیز که به اعضای این خانواده آسیبی برساند، سر سازش نخواهند داشت.
جناب آقای میبدی، شمار اشتباهاتتان از دست در رفته است و مجالی برایتان نیست. نه تنها وقت تغییر رویه دادن‌تان به پایان رسیده، بلکه زمان پاسخگویی در برابر عدالت است؛
پاسخگویی برای تعیلق‌های غیرقانونی، برخوردهای زننده با دانشجویان، مسمومیت، و این بار شهادت یکی از عزیزانمان!
سوزش دود آتشی که بر جان‌مان انداخته‌اید، چشمان‌تان را خواهد سوزاند؛ و ما تا کوتاهی دست شما و امثال شما از دانشگاه و پاسخگویی در برابر دستگاه قضا، وزارت علوم و دانشجویان، پای کار خواهیم ایستاد و فریاد "هیهات من الذلة" را بیش از پیش و بلندتر از قبل، سرخواهیم داد.

شورای هماهنگی کانون‌ها، کانون آوا، نگاره، تئاتر، پویا، آفتاب، موسیقی، هلال احمر، آریا، ادبی، پنجره، صبح باور، فیلم وعکس و خیریه بچه‌های آسمان.

www.tg-me.com/us/كانون آفتاب/com.aftab_iut/836

337 viewsDec 12, 2022 at 06:22

به نام حق

گویا زمستان سرد و شب سیاه دانشگاه‌مان پایان ندارد!
ناآگاهی، بهترین واژه‌ای است که برای توصیف حال این روزهای دانشگاهی که روزی شکوه و هیبتی داشت، می‌توان به کار برد. به هر سوی این ماتم‌زده که می‌نگریم، ویرانی عظیم‌تری به چشم می‌آید.
بدون شک علت اصلی اتفاقات ناگوار، تلخ و غیر قابل تحمل این روزهایمان، جز مدیریت نادرست و سیستم ناکارآمد این دانشگاه نیست! سیستمی که همانند گذشته به‌جای حل مشکلات و پرداختن به معضلات اصلی، خود را یا به ندیدن و نشنیدن می‌زند و یا با سطحی‌نگری و ساده انگاری، مسائل را پیش پا افتاده تلقی کرده و مرهمی موقت بر آن‌ها می‌گذارد. مدیریتی که همواره جای پرداختن به دغدغه‌های اصلی دانشگاه و دانشگاهیان، به اهداف حاشیه ای پرداخته و هیچ‌گاه ارزشی برای حرف دانشجویانش قائل نبوده است!
این افرادِ همواره بی‌تقصیر، ناآگاهی و بی‌تدبیری خود را اشتباهات انسانی، سهل انگاری و قضا و قدر معرفی کردند؛ تا شاید بر ناشایستگی خود سرپوش بگذارند.
اکنون که افسار بی‌عدالتی از دست در رفته و گویا جان آدمیزاد را از نان جو ارزان‌تر می‌‌بينند، غیرت و شرف‌مان اجازه سکوت در برابر این ظلم و گذشتن از خون دوست شهیدمان را نمی‌دهد.
حال دیگر می‌توان این گونه اندیشید که عده‌ای که در رأس امور دانشگاه نشسته‌اند، نه تنها در ذهن فکری ندارند، بلکه در دل هم خالی از نورند. چطور شب سر به بالین می‌گذارند؟ چطور وجدان‌شان رضا می‌دهد؟ سرباز امریه کیست؟
دوست و هم‌دانشگاهی‌مان رفت؛ امید پدری پرپر شد؛ چشم‌های منتظر مادری به گریه نشست؛ یک حیات، یک نفس‌کشیدن، یک آینده سوخت؛ و این چه سنگی است در سینه برخی‌ها که خط برنمیدارد؟ هزاران نفر در سلف دانشگاه به مسمومیت کشانده شدند که انشالله هیئت مدیره دانشگاه قصوری نداشته‌اند ولی دریغ از ذره‌ای احساس درد و مسئولیت.
آتش تصمیمات نابجا، وجب به وجب دانشگاه را در خود می‌سوزاند! حق دانشجو سوختن نیست! حق دانشجو مسمومیت نیست! حق دانشجو تعلیق و اخراج نیست! حق دانشجو زندان نیست! به کدام سو فریاد بزنیم که گوشی برای شنیدن باشد؟
آن زمان که جای به‌روز کردن تجهیزات ایمنی و بهبود شرایط آزمایشگاه‌ها، آقایان مشغول حصارکشی خوابگاه صدف بودند، آن زمان که جای تدبیر و تفکر برای آینده بهتر، آقایان مشغول جابجایی‌های نامتعارف و افسارگسیخته در سطح دانشگاه بودند، پیش‌بینی این روزها را می‌کردیم.
آری همه ما عزادار برادر شهیدمانیم؛ و این اندوه مشترک، بیش از پیش دل‌های‌مان را به یکدیگر نزدیک و ما را متحد کرده است.
حال دانشجویان دانشگاه صنعتی، به معنای واقعی کلمه به یک خانواده قدرتمند و ظلم‌ستیز تبدیل شده‌اند و با هرکس و هرچیز که به اعضای این خانواده آسیبی برساند، سر سازش نخواهند داشت.
جناب آقای میبدی، شمار اشتباهاتتان از دست در رفته است و مجالی برایتان نیست. نه تنها وقت تغییر رویه دادن‌تان به پایان رسیده، بلکه زمان پاسخگویی در برابر عدالت است؛
پاسخگویی برای تعیلق‌های غیرقانونی، برخوردهای زننده با دانشجویان، مسمومیت، و این بار شهادت یکی از عزیزانمان!
سوزش دود آتشی که بر جان‌مان انداخته‌اید، چشمان‌تان را خواهد سوزاند؛ و ما تا کوتاهی دست شما و امثال شما از دانشگاه و پاسخگویی در برابر دستگاه قضا، وزارت علوم و دانشجویان، پای کار خواهیم ایستاد و فریاد "هیهات من الذلة" را بیش از پیش و بلندتر از قبل، سرخواهیم داد.

شورای هماهنگی کانون‌ها، کانون آوا، نگاره، تئاتر، پویا، آفتاب، موسیقی، هلال احمر، آریا، ادبی، پنجره، صبح باور، فیلم وعکس و خیریه بچه‌های آسمان.

BY كانون آفتاب