مدیریت و مهندسی نظام سلامت

کرونا و نگاه اهالی قدرت به انسان

این روزها مبتلا شدن ترامپ به کرونا و موضع گیری های بعدی او از جمله در آوردن ماسک در حین ورود به کاخ سفید و بعدتر، نپذیرفتن مناظره به صورت مجازی در عین ابتلا به کرونا و... در صدر اخبار آمریکا و بل جهان قرار دارد.

موضع رسمی ترامپ در قبال کرونا روشن است. او کرونا را بیماری مثل آنفولانزا می داند که باید به هر حال بنی بشر یاد بگیرد که با آن زندگی کند و در این میان به آمار کشته های آمریکایی ناشی از آنفولانزا که بالغ بر 100 هزار نفر در سال می باشد استناد می کند.

در مقابل، تیم جو بایدن بر سیاست های محافظه کارانه در قبال مدیریت کرونا و جلوگیری از گسترش بیش از حد این بیماری تاکید دارد و در عین حال تاکید بر رشد اقتصادی در همین دوران هم دارد (که البته معلوم نیست چطور می خواهد این تضاد را حل کند!)

باری، در اینجا روی سخنم، تحلیل مواضع این دو پیرمرد نیست بلکه می خواهم دو نگاه مطرح شده را اندکی از منظر جهان بینی و تاریخی (دیالکتیکی) بررسی کنم.

در میان اهالی رسانه معروف است که وقتی یک نفر به صورت تراژدیک وار کشته شود، انگار فاجعه رخ داده است حال آنکه اگر 1000 نفر (به طور مثال) کشته شوند، یک آمار گزارش می شود. و بر همین اساس است که در تراژدی های جمعی، نگاه عموم اهالی قدرت به توده ی مردم، نگاه آماری و گله ای و فله ای است.

حتی هگل، آن فیلسوف کبیر، که به نوعی پدر تفکر مارکسیستی و نازیسم هم هست، اصلا قائل به زندگی فردی نبود و همه چیز را در خدمت اجتماع و پیشرفت آن می دانست حتی جان انسان ها را... و این چنین بود که آلمان هیتلر، یکسره وقف ایده ی نژاد برتر ژرمن شده بود...

اما چند صد سال بعد، هم وطن هگل، خانم مرکل، صدر اعظم آلمان، حتی شده در حرف، گفت که ما در مورد آدم ها صحبت می کنیم و جان تک تک آدم ها برایمان مهم است و لذا سیاست کنترل و قرنطینه ی کامل را در پیش گرفتند.

بماند که اهالی قدرت در ایران، مثل همیشه تکلیف شان با خودشان روشن نبود. اول که گفتند کار دشمن است. بعد دیدند، عهه، خود آن شیطان بزرگ هم کرونا گرفته است، سیاست های سفت و سخت قرنطینه (تا سیزده بدر) لحاظ کردند و بعد دیدند، عههه، این طوری که اقتصاد نداشته شان به فنا رفت، لذا بی محابا همه چیز را باز کردند و بعد دیدند، موج دوم آمد و کمی سفت کردند و بعد گفتند برویم سمت ایمنی جمعی که اصلا راه حل همین است و بعد دیدند، عههه، این بیماری اصلا ایمنی جمعی ندارد و بعد دیدند، عههه، محرم آمده و محرم بی عزاداری فتیر است و...

کلا مدیریت در ایران، مبتنی بر حیرت است. اول از وقوع مسئله حیرت می کنند، بعد انکار می کنند و بعد می گویند کار دشمن است و بعد هم کار شماره ی دو رخ داده را با ماله کشی به همه جا پخش می کنند و همه جا را قهوه ای می کنند...
بماند...

لپ کلام بنده این است که نگاه اهالی قدرت به انسان ها در طول تاریخ در اکثر مواقع نگاه آماری بوده است. کسی درد و رنج خانواده ای که بیمار کرونایی دارد را نمی بیند. کسی رنج بیکاری فردی که دو بچه دارد و نان شب نه را نمی بیند. کسی نمی بیند که کسی او را می بیند و به نیازش توجه دارد.

اهالی قدرت این چنین اند... حرف زیاد می زنند ولی ته دلشان من و شما جزو آمارهایشان محسوب می شویم.

فتأمل
هادی آقازاده

@healthcaremanagement
salammaneh.com

www.tg-me.com/us/مدیریت و مهندسی نظام سلامت/com.healthcaremanagement/874

788 viewsOct 8, 2020 at 17:32

کرونا و نگاه اهالی قدرت به انسان

این روزها مبتلا شدن ترامپ به کرونا و موضع گیری های بعدی او از جمله در آوردن ماسک در حین ورود به کاخ سفید و بعدتر، نپذیرفتن مناظره به صورت مجازی در عین ابتلا به کرونا و... در صدر اخبار آمریکا و بل جهان قرار دارد.

موضع رسمی ترامپ در قبال کرونا روشن است. او کرونا را بیماری مثل آنفولانزا می داند که باید به هر حال بنی بشر یاد بگیرد که با آن زندگی کند و در این میان به آمار کشته های آمریکایی ناشی از آنفولانزا که بالغ بر 100 هزار نفر در سال می باشد استناد می کند.

در مقابل، تیم جو بایدن بر سیاست های محافظه کارانه در قبال مدیریت کرونا و جلوگیری از گسترش بیش از حد این بیماری تاکید دارد و در عین حال تاکید بر رشد اقتصادی در همین دوران هم دارد (که البته معلوم نیست چطور می خواهد این تضاد را حل کند!)

باری، در اینجا روی سخنم، تحلیل مواضع این دو پیرمرد نیست بلکه می خواهم دو نگاه مطرح شده را اندکی از منظر جهان بینی و تاریخی (دیالکتیکی) بررسی کنم.

در میان اهالی رسانه معروف است که وقتی یک نفر به صورت تراژدیک وار کشته شود، انگار فاجعه رخ داده است حال آنکه اگر 1000 نفر (به طور مثال) کشته شوند، یک آمار گزارش می شود. و بر همین اساس است که در تراژدی های جمعی، نگاه عموم اهالی قدرت به توده ی مردم، نگاه آماری و گله ای و فله ای است.

حتی هگل، آن فیلسوف کبیر، که به نوعی پدر تفکر مارکسیستی و نازیسم هم هست، اصلا قائل به زندگی فردی نبود و همه چیز را در خدمت اجتماع و پیشرفت آن می دانست حتی جان انسان ها را... و این چنین بود که آلمان هیتلر، یکسره وقف ایده ی نژاد برتر ژرمن شده بود...

اما چند صد سال بعد، هم وطن هگل، خانم مرکل، صدر اعظم آلمان، حتی شده در حرف، گفت که ما در مورد آدم ها صحبت می کنیم و جان تک تک آدم ها برایمان مهم است و لذا سیاست کنترل و قرنطینه ی کامل را در پیش گرفتند.

بماند که اهالی قدرت در ایران، مثل همیشه تکلیف شان با خودشان روشن نبود. اول که گفتند کار دشمن است. بعد دیدند، عهه، خود آن شیطان بزرگ هم کرونا گرفته است، سیاست های سفت و سخت قرنطینه (تا سیزده بدر) لحاظ کردند و بعد دیدند، عههه، این طوری که اقتصاد نداشته شان به فنا رفت، لذا بی محابا همه چیز را باز کردند و بعد دیدند، موج دوم آمد و کمی سفت کردند و بعد گفتند برویم سمت ایمنی جمعی که اصلا راه حل همین است و بعد دیدند، عههه، این بیماری اصلا ایمنی جمعی ندارد و بعد دیدند، عههه، محرم آمده و محرم بی عزاداری فتیر است و...

کلا مدیریت در ایران، مبتنی بر حیرت است. اول از وقوع مسئله حیرت می کنند، بعد انکار می کنند و بعد می گویند کار دشمن است و بعد هم کار شماره ی دو رخ داده را با ماله کشی به همه جا پخش می کنند و همه جا را قهوه ای می کنند...
بماند...

لپ کلام بنده این است که نگاه اهالی قدرت به انسان ها در طول تاریخ در اکثر مواقع نگاه آماری بوده است. کسی درد و رنج خانواده ای که بیمار کرونایی دارد را نمی بیند. کسی رنج بیکاری فردی که دو بچه دارد و نان شب نه را نمی بیند. کسی نمی بیند که کسی او را می بیند و به نیازش توجه دارد.

اهالی قدرت این چنین اند... حرف زیاد می زنند ولی ته دلشان من و شما جزو آمارهایشان محسوب می شویم.

فتأمل
هادی آقازاده

@healthcaremanagement
salammaneh.com

BY مدیریت و مهندسی نظام سلامت