جواد موگویی|حرف بی‌حساب

به تصور رهبری؛ آزاداندیشی مظلوم است! دو ظالم ظلم میکنند به او:
«آزاداندیشی در جامعه ما یک شعار مظلوم است. تا گفته می‌شود آزاداندیشی، عده‌ای فوری خیال می‌کنند که بناست همه بنیانهای اصیل در هم شکسته شود و آنها چون به آن بنیانها دلبسته‌اند، می‌ترسند. عده‌ای دیگر هم تلقی می‌کنند که با آزاداندیشی باید این بنیانها شکسته شود. هر دو گروه به آزاداندیشی  که شرطِ لازم برای رشد فرهنگ و علم است، ظلم می‌کنند. ما به آزاداندیشی احتیاج داریم»

بنا به شهادت رهبری، ظالم اول، جریان حزب‌اللهی است که هراس دارد از برپایی کرسی، که نکند آرمان‌های انقلاب خدشه‌دار شود. پس از دوم خرداد۷۶ مقاومت می‌کرد در مقابل گفت‌وگو و آزاد اندیشیدی و با برچسب ضدیت با انقلاب و ولایت‌فقیه، بهم می‌زد مجالس را. بی‌توجه به سخن رهبری:
«این برادر عزیز می‌گوید «ضدولایت فقیه» را معرفى کنید. خوب، «ضد» معلوم است معنایش چیست؛ ضدیت، یعنى پنجه در افکندن، دشمنى کردن؛ نه معتقد نبودن. اگر بنده به شما معتقد نباشم، ضدشما نیستم. البته این ضدولایت فقیه که در کلمات هست، آیه‏ مُنزل از آسمان نیست که بگوییم باید حدود این کلمه را درست معین کرد؛ به هر حال یک عرفى است.
اعتراض به سیاست‌هاى اصل۴۴، ضدیت با ولایت‌فقیه نیست؛ اعتراض به نظرات خاص رهبرى، ضدیت با رهبرى نیست. دشمنى، نباید کرد.
دو نفر طلبه که خیلى هم با هم رفیقند، همدرس هستند، مباحثه می‌کنند، حرف همدیگر را رد می‌کنند. ردکردن حرف، به معناى مخالفت و ضدیت کردن نیست»

گفت‌وگو نیاز به سواد دارد. اینکه سالهاست جریان حزب‌اللهی تن به حرف رهبری در برپایی کرسی‌های آزاداندیشی نمی‌دهد را باید در همین جست؛ نبود سواد.
بی‌سواد هراس دارد از هرگونه گفت‌وگویی. چرا که بنیانهایش محکم نیست و توان دفاع ندارد. پس، هراس دارد و فرار می‌کند. حق، در میان گفت‌وگو نمایان می‌شود. ناحق تحمل ندارد و کافه را بهم می‌زند.

ظالم دوم اما، اولین پله آزاداندیشی را زدنِ همه اعتقادات مذهبی و انقلابی و گاه حتی سنتی میداند. گویی آزاداندیشیدن یعنی زدودن همه گذشته، حتی هویت و مفاهیم بومی. چنانچه آل احمد می‌گوید:
«غرب‌زدگی می‌گویم همچون وَبازدگی و اگر به مذاق خوشایند نیست، بگوییم همچون گرمازدگی یا سرمازدگی... دست‌کم چیزی در حدود سن‌زدگی... به هرصورت، سخن از یک بیماری است. عارضه‌ای از بیرون آمده»
القصه! تحجر و غرب‌زدگی بیماریست که هر دو ظالم به آن دچارند؛
ظالم اول به تحجر، ظالم دوم به غرب‌زدگی.
گفت‌وگو آدابی دارد که ما از آن بدوریم: زبان خوش، دوری از هیجان و کنترل احساسات، لطافتِ کلام، صبوری و..
باید بتدریج آن را تمرین کنیم.

#جواد_موگویی
https://www.tg-me.com/joinchat-AAAAAE_4IcqtyJyXWyk-dA

www.tg-me.com/us/جواد موگویی|حرف بی‌حساب/com.javadmogoei/221

2.36K viewsMay 24, 2019 at 14:21

به تصور رهبری؛ آزاداندیشی مظلوم است! دو ظالم ظلم میکنند به او:
«آزاداندیشی در جامعه ما یک شعار مظلوم است. تا گفته می‌شود آزاداندیشی، عده‌ای فوری خیال می‌کنند که بناست همه بنیانهای اصیل در هم شکسته شود و آنها چون به آن بنیانها دلبسته‌اند، می‌ترسند. عده‌ای دیگر هم تلقی می‌کنند که با آزاداندیشی باید این بنیانها شکسته شود. هر دو گروه به آزاداندیشی  که شرطِ لازم برای رشد فرهنگ و علم است، ظلم می‌کنند. ما به آزاداندیشی احتیاج داریم»

بنا به شهادت رهبری، ظالم اول، جریان حزب‌اللهی است که هراس دارد از برپایی کرسی، که نکند آرمان‌های انقلاب خدشه‌دار شود. پس از دوم خرداد۷۶ مقاومت می‌کرد در مقابل گفت‌وگو و آزاد اندیشیدی و با برچسب ضدیت با انقلاب و ولایت‌فقیه، بهم می‌زد مجالس را. بی‌توجه به سخن رهبری:
«این برادر عزیز می‌گوید «ضدولایت فقیه» را معرفى کنید. خوب، «ضد» معلوم است معنایش چیست؛ ضدیت، یعنى پنجه در افکندن، دشمنى کردن؛ نه معتقد نبودن. اگر بنده به شما معتقد نباشم، ضدشما نیستم. البته این ضدولایت فقیه که در کلمات هست، آیه‏ مُنزل از آسمان نیست که بگوییم باید حدود این کلمه را درست معین کرد؛ به هر حال یک عرفى است.
اعتراض به سیاست‌هاى اصل۴۴، ضدیت با ولایت‌فقیه نیست؛ اعتراض به نظرات خاص رهبرى، ضدیت با رهبرى نیست. دشمنى، نباید کرد.
دو نفر طلبه که خیلى هم با هم رفیقند، همدرس هستند، مباحثه می‌کنند، حرف همدیگر را رد می‌کنند. ردکردن حرف، به معناى مخالفت و ضدیت کردن نیست»

گفت‌وگو نیاز به سواد دارد. اینکه سالهاست جریان حزب‌اللهی تن به حرف رهبری در برپایی کرسی‌های آزاداندیشی نمی‌دهد را باید در همین جست؛ نبود سواد.
بی‌سواد هراس دارد از هرگونه گفت‌وگویی. چرا که بنیانهایش محکم نیست و توان دفاع ندارد. پس، هراس دارد و فرار می‌کند. حق، در میان گفت‌وگو نمایان می‌شود. ناحق تحمل ندارد و کافه را بهم می‌زند.

ظالم دوم اما، اولین پله آزاداندیشی را زدنِ همه اعتقادات مذهبی و انقلابی و گاه حتی سنتی میداند. گویی آزاداندیشیدن یعنی زدودن همه گذشته، حتی هویت و مفاهیم بومی. چنانچه آل احمد می‌گوید:
«غرب‌زدگی می‌گویم همچون وَبازدگی و اگر به مذاق خوشایند نیست، بگوییم همچون گرمازدگی یا سرمازدگی... دست‌کم چیزی در حدود سن‌زدگی... به هرصورت، سخن از یک بیماری است. عارضه‌ای از بیرون آمده»
القصه! تحجر و غرب‌زدگی بیماریست که هر دو ظالم به آن دچارند؛
ظالم اول به تحجر، ظالم دوم به غرب‌زدگی.
گفت‌وگو آدابی دارد که ما از آن بدوریم: زبان خوش، دوری از هیجان و کنترل احساسات، لطافتِ کلام، صبوری و..
باید بتدریج آن را تمرین کنیم.

#جواد_موگویی
https://www.tg-me.com/joinchat-AAAAAE_4IcqtyJyXWyk-dA

BY جواد موگویی|حرف بی‌حساب