مسعود ریاحی | masoud.riyahi

مسعود ریاحی | masoud.riyahi

Video

[ابتدا ویدئو را تماشا کنید]

#مسعود_ریاحی : یکی از رفقای گم‌شده‌ام، رفقای دوران دبیرستان، که دیگر، بعد از اتمام مدرسه، هرگز ندیدم‌اش؛ می‌گفت کُردِ سنندجم. می‌گفت، عاشقِ دخترِ تُرکی شده‌ام. هربار با موبایلِk750 قطعه‌ی «کوچه‌لره سوسپمیشم» رشید بهبودف را پخش می‌کرد و با خودکارش؛ سیگار می‌کشید؛ به دودِ نامرئی‌اش آن‌طوری نگاه می‌کرد، توگویی تمامِ جهان را از دهانش بیرون‌داده باشد.
هیچ‌وقت آن دختر را نشانم نداد، نه خودش را نه عکس؛ فقط گاهی وقتی باهم از مدرسه فرار می‌کردیم، از تلفن کارتی، شماره‌ای را می‌گرفت و بعد با موبایلش، #کوچه‌_لره را پخش می‌کرد؛ بی‌آنکه چیزی بگوید، بدونِ کارِ اضافه‌ای. درست شبیه آن سطر که رشید بهبودف می‌خواند :
اله گلسین بله گتسین
آرامیزدا سوز اولماسین
(طوری بیاید و برود[یار]؛ که هیچ حرف و حدیثی در میان نماند)

دوتا از رفقا شک داشتند که اصلا دختری در کار باشد. من اما، باورش کردم! درست وقتی برای آخرین‌بار، فرار کرده‌بودیم از ریاضی و رفتیم‌بودیم پارکی حوالی مدرسه و باز آن قطعه‌ را پخش کرد، این‌بار همزمان با خواندنِ #رشید_بهبودف، ریوان هم شروع کرد به خواندن، نه به کُردی، که ترکی خواند و گریه ‌کرد؛ و باز بی‌هیچ حرفِ اضافه‌ای قطع کرد. ندانستم چه شده، نپرسیدم و این شد آخرین باری که به آن بهانه فرار می‌کردیم. قطعه را ولی هنوز گوش می‌داد...
دیگری خبری از آن گم‌شده‌ی پنهان، ندارم. انگار رفقای مدرسه قرارست که گم‌شوند.
اما این ویدئو. آن لحن و نگاهِ زخم‌زننده، آن کُردی غریب و تکان‌دهنده‌ای که می‌خواند، ریوان را به‌یادم آورد. توگویی آن دخترِ ترکِ ناپیداست که این‌بار قصد کرده برای ریوان، به کُردی بخواند. جهان به‌طرز حیرت‌انگیزی، چیزها را تکرار می‌کند، منتها درست از آن زمانی که دیگر منتظر آن تکرار نیستی!
ترانه‌ها مستقل از آن‌چه برایش نوشته‌شده‌اند، حیاتی دیگرگون می‌یابند، ترانه‌ای می‌شود، یادِ آن ازدست‌‌رفته، یادِ گم‌شده‌ای، یادِ یک شبی، یادِ خنده‌ای. توگویی خواننده بخواند کوچه‌ها را آب و جارو کرده‌ام که وقتی یار می‌آید، گرد و خاکی بلند نشود، اما تو بشنوی: «نیامدی و دیر شد»، تو بشنوی و فریاد بزنی: «زیر کدام آسمانی؟»

http://Telegram.me/us/مسعود ریاحی | masoud riyahi/com.masoudriyahii

www.tg-me.com/us/مسعود ریاحی | masoud riyahi/com.masoudriyahii/421

2.6K viewsMasoud, Feb 20 at 20:16

[ابتدا ویدئو را تماشا کنید]

#مسعود_ریاحی : یکی از رفقای گم‌شده‌ام، رفقای دوران دبیرستان، که دیگر، بعد از اتمام مدرسه، هرگز ندیدم‌اش؛ می‌گفت کُردِ سنندجم. می‌گفت، عاشقِ دخترِ تُرکی شده‌ام. هربار با موبایلِk750 قطعه‌ی «کوچه‌لره سوسپمیشم» رشید بهبودف را پخش می‌کرد و با خودکارش؛ سیگار می‌کشید؛ به دودِ نامرئی‌اش آن‌طوری نگاه می‌کرد، توگویی تمامِ جهان را از دهانش بیرون‌داده باشد.
هیچ‌وقت آن دختر را نشانم نداد، نه خودش را نه عکس؛ فقط گاهی وقتی باهم از مدرسه فرار می‌کردیم، از تلفن کارتی، شماره‌ای را می‌گرفت و بعد با موبایلش، #کوچه‌_لره را پخش می‌کرد؛ بی‌آنکه چیزی بگوید، بدونِ کارِ اضافه‌ای. درست شبیه آن سطر که رشید بهبودف می‌خواند :
اله گلسین بله گتسین
آرامیزدا سوز اولماسین
(طوری بیاید و برود[یار]؛ که هیچ حرف و حدیثی در میان نماند)

دوتا از رفقا شک داشتند که اصلا دختری در کار باشد. من اما، باورش کردم! درست وقتی برای آخرین‌بار، فرار کرده‌بودیم از ریاضی و رفتیم‌بودیم پارکی حوالی مدرسه و باز آن قطعه‌ را پخش کرد، این‌بار همزمان با خواندنِ #رشید_بهبودف، ریوان هم شروع کرد به خواندن، نه به کُردی، که ترکی خواند و گریه ‌کرد؛ و باز بی‌هیچ حرفِ اضافه‌ای قطع کرد. ندانستم چه شده، نپرسیدم و این شد آخرین باری که به آن بهانه فرار می‌کردیم. قطعه را ولی هنوز گوش می‌داد...
دیگری خبری از آن گم‌شده‌ی پنهان، ندارم. انگار رفقای مدرسه قرارست که گم‌شوند.
اما این ویدئو. آن لحن و نگاهِ زخم‌زننده، آن کُردی غریب و تکان‌دهنده‌ای که می‌خواند، ریوان را به‌یادم آورد. توگویی آن دخترِ ترکِ ناپیداست که این‌بار قصد کرده برای ریوان، به کُردی بخواند. جهان به‌طرز حیرت‌انگیزی، چیزها را تکرار می‌کند، منتها درست از آن زمانی که دیگر منتظر آن تکرار نیستی!
ترانه‌ها مستقل از آن‌چه برایش نوشته‌شده‌اند، حیاتی دیگرگون می‌یابند، ترانه‌ای می‌شود، یادِ آن ازدست‌‌رفته، یادِ گم‌شده‌ای، یادِ یک شبی، یادِ خنده‌ای. توگویی خواننده بخواند کوچه‌ها را آب و جارو کرده‌ام که وقتی یار می‌آید، گرد و خاکی بلند نشود، اما تو بشنوی: «نیامدی و دیر شد»، تو بشنوی و فریاد بزنی: «زیر کدام آسمانی؟»

http://Telegram.me/us/مسعود ریاحی | masoud riyahi/com.masoudriyahii

BY مسعود ریاحی | masoud.riyahi