محمدرضا زائرى

هشدار ٢٥ سال قبل؛
اين سكوت علامت دردي خطرناك است!


"به خدا پسران جواني كه در اين سوي و آن سوي شهر فرياد جواني سر مي دهند قصد پايمال كردن دستاوردهاي انقلاب را ندارند. به خدا دختراني كه موي سرشان از روسري بيرون مي ريزد قصد دهن كجي به خون شهدا و دشمني با ارزشهاي انقلاب را ندارند. به خدا اين دختران و پسران كه در كوي و برزن مي بينيد و گمان مي كنيد دشمنان خدايند، بد نيستند و نمي خواهند بد باشند و جز اندكي معدود همه دلهايي پاك و مستعد دارند، اما چه كسي به سراغ اين جوانها مي رود؟ فراوانند تشنگاني كه بر ساحل اين درياي بي كران ايستاده اند و بسيارند گرسنگاني كه در كنار اين خوان گسترده نشسته اند؛ اما كسي سيرابشان نكرده و گرسنگي شان را درنيافته است. به خدا مردم ما و جماعت ايراني بهترين مردم دنيايند، چرا قدرشان را نمي دانيم؟
به خدا كسي دست پيش نياورده كه اين ها رد كرده باشند. به خدا كسي نپرسيده كه اين ها پاسخ نداده باشند. به خدا كسي نخوانده كه اينها نيامده باشند.
جوانان و نوجوانان ما توقع زيادي از بزرگترهايشان ندارند، تمام آنچه آنها مي خواهند اين است كه كسي به حرف هايشان گوش كند و درددلهايشان را بشنود و پرسش هايشان را پاسخ بگويد.
مكتبي كه پشتش به حقانيت پاسخ گرم است از هجوم تندباد پرسش ها نمي هراسد. بياييد صورت مسأله را پاك نكنيم و به فكر حل مسأله باشيم. اكنون واقعيت تلخ جامعه ما گسل و فاصله ميان نسل گذشته و نسل آينده است. چه كسي بايد به اين فاصله بيانديشد؟ اين نسل مي گويد كسي به ما اعتنا نمي كند و پاسخ ما را نمي دهد، اما نبايد دلخوش شد كه نسل ما سكوت مي كند. اين سكوت اگر از ترس و واهمه باشد نشان بي دردي نيست، بلكه علامت دردي خطرناك است كه آرام آرام همه وجود را در بر مي گيرد."(١)

اين كلمات كه در نگاه اول به نظر مي رسد تازه نگاشته شده باشد، نوشته امروز و ديروز نيست بلكه متن دفاعيه دادگاه نشريه "خانه" در سال ١٣٧٧ است، يعني زماني كه جوانان امروز حتى هنوز به دنيا هم نيامده بودند.
روزنامه "خانه" وابسته به خانه روزنامه نگاران جوان بود كه در ستوني با عنوان "هيچكس فرصت ندارد پاسخ بدهد" نامه هاي دختري جوان حاوي پرسش هاي فكري و دغدغه هاي اعتقادي اش را به چاپ مي رساند.
در پي اعتراض هاي گسترده و سراسري برخي جريان هاي سياسي، دادگاه من را كه مدير مسؤول نشريه بودم بازداشت نمود و به زندان انداخت و مؤسسه و نشريه را نيز تعطيل كرد.
در مواجهه با چنين هشدارها و نهيب ها و تذكرهايي در طول بيست و پنج سال گذشته غالبا جز تمسخر و توهين و بي اعتنايي - و البته گاه مجازات هاي سنگين تر و سخت تر - نديده و نشنيده ام.
از سال ٧٥ در مجله نيستان و بعد از آن در مجال هاي ديگر هر بار چنين مضامين و نكته هايي نوشته شد و منتشر گرديد از جمله همين چند سطر كه در زندان اوين نگاشته شده است.
هشدارهايي كه حدود ربع قرن پيش از اين نسبت به وضعيت جوانان و نوجوانان داده شده بود، اينك بيش از هر زمان قابل بازخواني و تأمل به نظر مي رسد.
امروز بايد پرسيد چرا به هشدارهايي از از اين دست كمتر توجه شد و اين بيدارباش ها پيش از وقوع حادثه به گوش نرسيد؟

(١)-منبع: كتاب خانه روزنامه نگاران جوان، به كوشش امير محزونيه، نشر آرما

https://www.tg-me.com/us/محمدرضا زائرى/com.morzaeri
نوشته ها و انتخابهاي محمدرضا زائرى
اگر قابل دانستيد نگاهي بيندازيد و به دوستانتان نيز معرفي فرماييد!

www.tg-me.com/us/محمدرضا زائرى/com.morzaeri/12499

12.3K viewsedited  Oct 7, 2022 at 15:52

هشدار ٢٥ سال قبل؛
اين سكوت علامت دردي خطرناك است!


"به خدا پسران جواني كه در اين سوي و آن سوي شهر فرياد جواني سر مي دهند قصد پايمال كردن دستاوردهاي انقلاب را ندارند. به خدا دختراني كه موي سرشان از روسري بيرون مي ريزد قصد دهن كجي به خون شهدا و دشمني با ارزشهاي انقلاب را ندارند. به خدا اين دختران و پسران كه در كوي و برزن مي بينيد و گمان مي كنيد دشمنان خدايند، بد نيستند و نمي خواهند بد باشند و جز اندكي معدود همه دلهايي پاك و مستعد دارند، اما چه كسي به سراغ اين جوانها مي رود؟ فراوانند تشنگاني كه بر ساحل اين درياي بي كران ايستاده اند و بسيارند گرسنگاني كه در كنار اين خوان گسترده نشسته اند؛ اما كسي سيرابشان نكرده و گرسنگي شان را درنيافته است. به خدا مردم ما و جماعت ايراني بهترين مردم دنيايند، چرا قدرشان را نمي دانيم؟
به خدا كسي دست پيش نياورده كه اين ها رد كرده باشند. به خدا كسي نپرسيده كه اين ها پاسخ نداده باشند. به خدا كسي نخوانده كه اينها نيامده باشند.
جوانان و نوجوانان ما توقع زيادي از بزرگترهايشان ندارند، تمام آنچه آنها مي خواهند اين است كه كسي به حرف هايشان گوش كند و درددلهايشان را بشنود و پرسش هايشان را پاسخ بگويد.
مكتبي كه پشتش به حقانيت پاسخ گرم است از هجوم تندباد پرسش ها نمي هراسد. بياييد صورت مسأله را پاك نكنيم و به فكر حل مسأله باشيم. اكنون واقعيت تلخ جامعه ما گسل و فاصله ميان نسل گذشته و نسل آينده است. چه كسي بايد به اين فاصله بيانديشد؟ اين نسل مي گويد كسي به ما اعتنا نمي كند و پاسخ ما را نمي دهد، اما نبايد دلخوش شد كه نسل ما سكوت مي كند. اين سكوت اگر از ترس و واهمه باشد نشان بي دردي نيست، بلكه علامت دردي خطرناك است كه آرام آرام همه وجود را در بر مي گيرد."(١)

اين كلمات كه در نگاه اول به نظر مي رسد تازه نگاشته شده باشد، نوشته امروز و ديروز نيست بلكه متن دفاعيه دادگاه نشريه "خانه" در سال ١٣٧٧ است، يعني زماني كه جوانان امروز حتى هنوز به دنيا هم نيامده بودند.
روزنامه "خانه" وابسته به خانه روزنامه نگاران جوان بود كه در ستوني با عنوان "هيچكس فرصت ندارد پاسخ بدهد" نامه هاي دختري جوان حاوي پرسش هاي فكري و دغدغه هاي اعتقادي اش را به چاپ مي رساند.
در پي اعتراض هاي گسترده و سراسري برخي جريان هاي سياسي، دادگاه من را كه مدير مسؤول نشريه بودم بازداشت نمود و به زندان انداخت و مؤسسه و نشريه را نيز تعطيل كرد.
در مواجهه با چنين هشدارها و نهيب ها و تذكرهايي در طول بيست و پنج سال گذشته غالبا جز تمسخر و توهين و بي اعتنايي - و البته گاه مجازات هاي سنگين تر و سخت تر - نديده و نشنيده ام.
از سال ٧٥ در مجله نيستان و بعد از آن در مجال هاي ديگر هر بار چنين مضامين و نكته هايي نوشته شد و منتشر گرديد از جمله همين چند سطر كه در زندان اوين نگاشته شده است.
هشدارهايي كه حدود ربع قرن پيش از اين نسبت به وضعيت جوانان و نوجوانان داده شده بود، اينك بيش از هر زمان قابل بازخواني و تأمل به نظر مي رسد.
امروز بايد پرسيد چرا به هشدارهايي از از اين دست كمتر توجه شد و اين بيدارباش ها پيش از وقوع حادثه به گوش نرسيد؟

(١)-منبع: كتاب خانه روزنامه نگاران جوان، به كوشش امير محزونيه، نشر آرما

https://www.tg-me.com/us/محمدرضا زائرى/com.morzaeri
نوشته ها و انتخابهاي محمدرضا زائرى
اگر قابل دانستيد نگاهي بيندازيد و به دوستانتان نيز معرفي فرماييد!

BY محمدرضا زائرى