از لحظه که به یاد دارم
مرگ برایم ترسناک نبود
اما دلیلی هم برای مردن نداشتم
اغلب انسان ها میگویند اگر میدانستم هرگز این کار را نمیکردم ولی من از عواقب همه چیز آگاه بودم.
اکثرا دعوا ها و بحث برایم بی معنی و پوچ بود.
دوست داشتم کوتاه و واضح صحبت کنم بنظرم اینگونه میشد جلوی تمام جنگ ها را گرفت.
ولی باز هم قدرتش را نداشتم.
بعد ها فهمیدم کاری از دست من ساخته نیست
باید سکوت کنم ، ببینم ، بشنوم و حس کنم تا که دلیلی پیدا شود.
و در نهایت من فقط کسی بود که در تاریکی جنگل نمیترسید و آرام میشد ، با بارش باران میبارید ، با  طلوع خورشید میدرخشید و در زیر نور ماه آرام میگرفت.

گوشام وایستادن بالاسرم که به چی فکر میکنم

ژک

دنیا مُدام مجبورش میکرد با سازش برق‌صد ولی اینو میخواست بدونه فکر چی میخواد!

ژک

افکارم مسموم شده انگار با پیتزا خوردم.

ژک

سرتو بیار بالا
من همونم چیشده مگه.

متاسفانه فوروارد کردن پست سخت تر از کپی کردنشه حالا بماند پست های قبل‌ترها بالای ۱۰۰ تا بود اگه مایل هستید و باسن مبارکتون اجازه میده پست هارو فوروارد کنید تا حمایتیم باشه برای ادامه فعالیت.

جهت هرگونه انتقاد
https://www.tg-me.com/HarfBeManBOT?start=OTU2NDM0Mzk4

اینجا هم هستم

دنبال خودم پی دلیل بی خودم تو قالب انسان میدونم همه اینا فقط یه ‌صحنه‌س تو توهم همه ما غم همیشه ساقیه

ناگهان تنها شدیم گم و گور تو خونه

مرده متحرک تابوت نمیخاد

همه چیز از تاریکی شروع میشود.
انسان خود را در انزوا و تاریکی خود پیدا میکند، روح ها صدایی کر کننده از سکوت دارند، هیچ گاه حاظر به نشان دادن خود نیستن برای پیدا کردنشان باید به اعماق خود رفت، در انتهای دنیا چیزی جز پیدایش خود نیست. آنها مارا به سوی خود فرا میخوانند راه را برای ما در دل تاریکی شب در زوزه سکوت شب باز میکنند.
مارا به آرامشی برای زندگی تاریک فرا میخوانند.

ژک

یه هو تو خودم میبازم همه چیو

در گوشه کنار این برهوت عمیق تاریکی بی منت در سکوتِ شبِ نصفه و نیمه،
قلب را به سکوت وا میدارد.

ژک

هیچی بهم ربط نداره حتی همین سیم رابطی که به بی ربطی ربط نداره

ژک

بخند که خندیدنت از نفرین برام بدتره دلبر!

خنده‌هات مثل نفرین پیرزن کولی شبمو میلرزونه دلبر!

‌
- ثمره‌ی هر بار پناه بردن به کسی برای کاستن از تنهایی و یافتن آرامش چه بود؟
+ زخم‌های شبیه هم

-تنها در شهر
‌‌