سعید بیابانکی

برای داریوش مهرجویی

نسل ما با «هامون» داریوش مهرجویی در روزگار دانشجویی عاشق شد،گریست،کتاب خوان شد،فکر کرد،خل شد،شعر گفت و خلاصه جوانی کرد.
از صبح که این خبرهولناک را شنیدم انگار خودم نیستم.یک جورهایی شده ام هامون گیج و دیوانه و عاشق.انگار همه ی راه ها برایم بسته شده.شده ام هامونی که دنبال علی عابدینی بود تا قدری با او درد دل کند.فکر کنم بالای ۱۰۰ بار هامون را دیده ام.هامون خود مهرجویی بود.در جستجوی حقیقت،گیج،عاشق،تنها، مجنون.«هامون» قطعا ماندگارترین و باور پذیرترین شخصیتی است که سینمای ایران تا امروز آفریده است.و خالق این شخصیت امروز به دیدار «هامون» رفت.
یاد این شعر شاملو می افتم که «حمید هامون» می خواند :

منم آری منم
که از اینگونه تلخ می‌گریم
که اینک
زایشِ من
از پسِ دردی چهل‌ساله
در نگرانی‌ِ این نیمروزِ تفته
در دامانِ تو که اطمینان است و پذیرش است
که نوازش است و بخشش است.

در نگرانی‌ِ این لحظه‌ی یأس،
که سایه‌ها دراز می‌شوند
و شب با قدم‌های کوتاه
دره را می‌انبارد.

ای کاش که دستِ تو پذیرش نبود
نوازش نبود و
بخشش نبود
که این
همه
پیروزیِ حسرت است،
بازآمدنِ همه بینایی‌هاست
به هنگامی که
آفتاب
سفر را
جاودانه
بار بسته است

@sbiabanaki
اینجا کامنت بگذارید:
@sbyabanaky

www.tg-me.com/us/سعید بیابانکی/com.sbiabanaki/1070

4.3K viewsedited  Oct 15, 2023 at 15:14

برای داریوش مهرجویی

نسل ما با «هامون» داریوش مهرجویی در روزگار دانشجویی عاشق شد،گریست،کتاب خوان شد،فکر کرد،خل شد،شعر گفت و خلاصه جوانی کرد.
از صبح که این خبرهولناک را شنیدم انگار خودم نیستم.یک جورهایی شده ام هامون گیج و دیوانه و عاشق.انگار همه ی راه ها برایم بسته شده.شده ام هامونی که دنبال علی عابدینی بود تا قدری با او درد دل کند.فکر کنم بالای ۱۰۰ بار هامون را دیده ام.هامون خود مهرجویی بود.در جستجوی حقیقت،گیج،عاشق،تنها، مجنون.«هامون» قطعا ماندگارترین و باور پذیرترین شخصیتی است که سینمای ایران تا امروز آفریده است.و خالق این شخصیت امروز به دیدار «هامون» رفت.
یاد این شعر شاملو می افتم که «حمید هامون» می خواند :

منم آری منم
که از اینگونه تلخ می‌گریم
که اینک
زایشِ من
از پسِ دردی چهل‌ساله
در نگرانی‌ِ این نیمروزِ تفته
در دامانِ تو که اطمینان است و پذیرش است
که نوازش است و بخشش است.

در نگرانی‌ِ این لحظه‌ی یأس،
که سایه‌ها دراز می‌شوند
و شب با قدم‌های کوتاه
دره را می‌انبارد.

ای کاش که دستِ تو پذیرش نبود
نوازش نبود و
بخشش نبود
که این
همه
پیروزیِ حسرت است،
بازآمدنِ همه بینایی‌هاست
به هنگامی که
آفتاب
سفر را
جاودانه
بار بسته است

@sbiabanaki
اینجا کامنت بگذارید:
@sbyabanaky

BY سعید بیابانکی