خِرقهٔ تَزویر ( ۲ )

🔻 سؤال:

آنچه می‌گويند #حافظ براى امام زمان عليه السّلام شعر گفته، يا روضه‌خوانها در منبر اشعار حافظ را درباره امام زمان عليه السّلام می‌خوانند، صحت دارد؟

✍🏻 شيخ جواد خراسانی رحمه الله:

اما آنچه می‌گويند كه حافظ درباره امام زمان عليه السّلام شعرى گفته غلط محض است، يك شعر هم نگفته بلكه درباره پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم و امير المؤمنين عليه السّلام هم نگفته، حتى آنكه اين غزلِ "ای دل غلام شاه جهان باش" نيز از حافظ نيست، و لذا در مطبوعات صحيحه درج نكرده‏اند و اگر بود قاضى نور اللّه به اين استشهاد می‌كرد برای تشیع حافظ، يا لا اقل اين غزل مشكوك است، زيرا كه تا امام هشتم علیه السلام ذكر كرده و اين علامت اعتقاد به #معروف_كرخى است و تشيعِ تصوفى، تشيع نيست.

✅ و اما عمل روضه خوانها از سه قِسم بيرون نيست: قسم اول مقلده هستند و اهل فهم و دراية نيستند، تشخيص و تميز ندارند، بنایشان بر تقليد و اخذ از يكديگر است، اين دسته كه اعمالشان اعتبارى ندارد. قسم دوم آنست كه اهل فهمند، می‌فهمند كه در موضوع ائمه يا امام زمان عليه السّلام نيست، ولى مناسب‏خوانى و مناسب‏گوئى مى‏كنند و اين از جهت آن است كه غزل بالطبع، و همچنين بسيارى از اشعار كه ذكر اسم شخص خاصی نشده، يا شده‏ و بعد از اسقاط ممدوح قابل انطباق بر غير ممدوح نيز هست، يعنى هر كس می‌تواند آنرا براى ممدوح خود بخواند، و اين را نحوى از تمثل و اقتباس گويند مثلا:

دست از طلب ندارم تا كام من برآيد
يا جان رسد بجانان يا جان ز تن برآيد

که هر كس می‌تواند براى محبوب خود بخواند. يا مثلا:

جز آستان توام در جهان پناهى نيست‏
سر مرا بجز ايندر حواله گاهى نيست‏.

و امثال اين؛ بنابراين اهل منبر از باب تمثل و مناسب ديدن بعضى از اشعار حافظ را كه قابل تطبيق است بر موارد مقصوده خود، آنها را مى‏ خوانند، گاه در مقام #عشق و محبت حق، گاه در مقام صبر و رضا و تسليم، گاه در مقام خلوص و صفا، و گاه در مقام‌هاى ديگر، و گاه درباره ائمه يا امام زمان عليه السّلام؛ حافظ خود هيچ در اين مقامها نبوده و براى اين امور نسروده، عشق و صبر و رضا و خلوص و صفاى حافظ در اين ديوانش همه به شاهان و وزيران و پيرانش می‌باشد، و از اين قبيل است ‌‌شعر: "نگار من كه به مكتب نرفت و خط ننوشت‏" را براى ابو الفوارس كه در آخر غزل نامش را برده گفته، لكن اهل منبر او را به پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم تطبيق و تمثل می‌كنند، اگرچه در همين بيت نيز اندكى حرازت و ركاكت است که اهل دقت و معنى پى می‌برند، مصرع اول اگرچه مناسب است اما مصرع دوم" به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد" با پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم مناسبت ندارد، زيرا كه پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم اهل غمزه نبود و او هم مسئله‏آموز جهان و جهانيان شد نه صد مدرس؛ و چون اشعار حافظ درباره شاهان و وزيران و پيران دور از بلدِ خود يا مسافرت كردگان بسيار است كه به مناسبت دورى اظهار تعشق و سوز و گذار و اظهار اشتياق و حسرت و دل‏تنگى از دورى و هجرت می‌نمايد و اين امور نسبت به هجران و فراقِ ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه مناسب است، لهذا اهل منبر آن اشعار را تمثلا درباره آن حضرت می‌خوانند. مردمان بى‏اطلاع به گمانشان رأساً حافظ اين اشعار را در شأن امام زمان عليه السّلام سروده، مغرضين هم اين را آلت اغواء می‌كنند به عوام بيچاره می‌گويند حافظ شيعه خاص است و به امام زمان عليه السّلام علاقه دارد.

📘 البدعة و التَحرُف، رضوان‏ اكبر اله، ص ٦١

@tazvir2

www.tg-me.com/us/خِرقهٔ تَزویر ۲ /com.tazvir2/997

4.3K viewsMay 30, 2022 at 12:58

🔻 سؤال:

آنچه می‌گويند #حافظ براى امام زمان عليه السّلام شعر گفته، يا روضه‌خوانها در منبر اشعار حافظ را درباره امام زمان عليه السّلام می‌خوانند، صحت دارد؟

✍🏻 شيخ جواد خراسانی رحمه الله:

اما آنچه می‌گويند كه حافظ درباره امام زمان عليه السّلام شعرى گفته غلط محض است، يك شعر هم نگفته بلكه درباره پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم و امير المؤمنين عليه السّلام هم نگفته، حتى آنكه اين غزلِ "ای دل غلام شاه جهان باش" نيز از حافظ نيست، و لذا در مطبوعات صحيحه درج نكرده‏اند و اگر بود قاضى نور اللّه به اين استشهاد می‌كرد برای تشیع حافظ، يا لا اقل اين غزل مشكوك است، زيرا كه تا امام هشتم علیه السلام ذكر كرده و اين علامت اعتقاد به #معروف_كرخى است و تشيعِ تصوفى، تشيع نيست.

✅ و اما عمل روضه خوانها از سه قِسم بيرون نيست: قسم اول مقلده هستند و اهل فهم و دراية نيستند، تشخيص و تميز ندارند، بنایشان بر تقليد و اخذ از يكديگر است، اين دسته كه اعمالشان اعتبارى ندارد. قسم دوم آنست كه اهل فهمند، می‌فهمند كه در موضوع ائمه يا امام زمان عليه السّلام نيست، ولى مناسب‏خوانى و مناسب‏گوئى مى‏كنند و اين از جهت آن است كه غزل بالطبع، و همچنين بسيارى از اشعار كه ذكر اسم شخص خاصی نشده، يا شده‏ و بعد از اسقاط ممدوح قابل انطباق بر غير ممدوح نيز هست، يعنى هر كس می‌تواند آنرا براى ممدوح خود بخواند، و اين را نحوى از تمثل و اقتباس گويند مثلا:

دست از طلب ندارم تا كام من برآيد
يا جان رسد بجانان يا جان ز تن برآيد

که هر كس می‌تواند براى محبوب خود بخواند. يا مثلا:

جز آستان توام در جهان پناهى نيست‏
سر مرا بجز ايندر حواله گاهى نيست‏.

و امثال اين؛ بنابراين اهل منبر از باب تمثل و مناسب ديدن بعضى از اشعار حافظ را كه قابل تطبيق است بر موارد مقصوده خود، آنها را مى‏ خوانند، گاه در مقام #عشق و محبت حق، گاه در مقام صبر و رضا و تسليم، گاه در مقام خلوص و صفا، و گاه در مقام‌هاى ديگر، و گاه درباره ائمه يا امام زمان عليه السّلام؛ حافظ خود هيچ در اين مقامها نبوده و براى اين امور نسروده، عشق و صبر و رضا و خلوص و صفاى حافظ در اين ديوانش همه به شاهان و وزيران و پيرانش می‌باشد، و از اين قبيل است ‌‌شعر: "نگار من كه به مكتب نرفت و خط ننوشت‏" را براى ابو الفوارس كه در آخر غزل نامش را برده گفته، لكن اهل منبر او را به پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم تطبيق و تمثل می‌كنند، اگرچه در همين بيت نيز اندكى حرازت و ركاكت است که اهل دقت و معنى پى می‌برند، مصرع اول اگرچه مناسب است اما مصرع دوم" به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد" با پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم مناسبت ندارد، زيرا كه پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم اهل غمزه نبود و او هم مسئله‏آموز جهان و جهانيان شد نه صد مدرس؛ و چون اشعار حافظ درباره شاهان و وزيران و پيران دور از بلدِ خود يا مسافرت كردگان بسيار است كه به مناسبت دورى اظهار تعشق و سوز و گذار و اظهار اشتياق و حسرت و دل‏تنگى از دورى و هجرت می‌نمايد و اين امور نسبت به هجران و فراقِ ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه مناسب است، لهذا اهل منبر آن اشعار را تمثلا درباره آن حضرت می‌خوانند. مردمان بى‏اطلاع به گمانشان رأساً حافظ اين اشعار را در شأن امام زمان عليه السّلام سروده، مغرضين هم اين را آلت اغواء می‌كنند به عوام بيچاره می‌گويند حافظ شيعه خاص است و به امام زمان عليه السّلام علاقه دارد.

📘 البدعة و التَحرُف، رضوان‏ اكبر اله، ص ٦١

@tazvir2

BY خِرقهٔ تَزویر ( ۲ )