تو این مدت شبا یجوری طلسم شده انگار تو خودم اسیر شدم یه جوری دارم به خودم دروغ میگم که میخام ببرم این روند تخمی زندگیمو
دور همه چیو یه خط بزرگ با خونم کشیدم از همه چی فاصله گرفتم و دور شدم دلیلشم خودمم نمیدونم اینروزا کون به کون سیگارو تو سینم تمومش میکنم دارم خودمو میبینم بین انبوهی از اطرافیانم که به ظاهر امیدوارن که حالم خوب شه میدونم تخمشونم نیست ازشونم انتظاری ندارم
شماها که غریبه نیستید همه انتظار دارن قوی باشم ولی تنها کاری که میتونم کنم خودمو خوب نشون بدم که مبادا کسی بفهمه تو تخمی ترین بگاییام غرق شدم نه فاز چصناله میگیرم نه فاز انگیزشی
ماها کلا نسل موجی مدرنیم هرکاری کنیم مغزمون بدنمون نمیتونه یچیزایی رو قبول کنه حتی خیلی از مشکلای عادی و روزمره حل بشه