مسجد دانشگاه تهران

حاشیه نگاری مراسم اعتکاف از زبان یکی از معتکفین:

چندماهی بود که از اخرین سفر کربلایم می گذشت، نیاز به یک به روز رسانی به یک شارژ به یک انرژی مجدد و مضاعف داشتم، یک ماه است کتاب طرح کلی را شروع کردم، فصل توحید را که می خواندم به خودم گفتم خدایا تصور من از توحید چی بود و حالا با چه توحیدی مواجه شدم، مثل یک چک محکم بود که در تاریکی خوردم و همه جا یک هو روشن شد. چند ماه پیش بود تقویم رو نگاه می کردم تا ببینم اعتکاف امسال چه روزی است پارسال به خاطر اینکه وسط هفته بود نتوانستم شرکت کنم. سرچ کردم به پوستر اعتکاف های دانشجویی رسیدم. چند سالی بود ثبت نام می کردم ولی پذیرفته نمی شدم امسال هم ثبت نام کردم. ندیده بودم و حتی نشنیده بدم اما حدس می زدم جمع بچه هایی که اونجا شرکت می کنند باید با حال و نخبگانی باشه
اصلا حواسم هم نبود. گوشیم رو نگاه کردم و دیدم چند دقیقه پیش پیامی اومده که نوشته شما در اعتکاف داشجویی دانشگاه تهران پذیرفته شده اید. وجودم را شور گرفت. وقتی خانمم را دیدم اولین حرفی که زدم خبر را گفتم و او هم خوشحال شد. این نکته را هم داخل بگویم که زن و مرد مثل دو زاویه مثلث متساوی الساقین اند و ضلع سوم خدا! هر چه به خدا نزدیک تر باشند به هم نزدیک ترند و البته هر چه به هم نزدیک تر و صمیمی تر باشند به خدا هم. بگذریم از فواید ازدواج دانشجویی و صفایش...
وارد خیابان ۱۶ اذر شدم فکر نمی کردم برای ورود دانشجو ها توی صف ایستاده باشند و پدر مادر ها و بعضا همسر ها اومده باشند برای بدرقه. و پدری که با بچه اش پشت نرده ها گوگولی می کرد و خوش و بش. یاد وداع امام حسین و علی اصغر افتادم اشک در چشم هایم جمع شد...
بعد از بازرسی وارد که شدیم شیرینی گل محمدی نرم تعارف می کردند. از همان هایی که تا نصفش را گاز می زنی تو دهن آب میشه و عطر گلاب کاشانش مشام رو نوازش میده.
توی صف پذیرش کارتم رو که دادم فهمید که معلمم، گفت بهت میاد معلم عربی باشی که هیچی ازش نمی فهمیدیم، گفتم معلم دوم ابتدایی بودم قبلا، تصورش درباره معلم هنوز سنتی بود البته مثل خیلی از افراد جامعه، نیاز به تحول رو علاوه بر خودم در اعتکاف در آموزش و پرورش بیشتر حس کردم.
هر نفر کمتر از دو متر مربع جا داشتیم برای خوابیدن، وسایل و غذا خوردن که انصافا مدیریت خوبی بچه های مسجد دانشگاه تهران برای استفاده حداکثری از این فضا داشتند.
چند روز بود که درست نخوابیده بودم، بعد از خوش و بش و خنده با بغل دستی ها و افتتاحیه اعتکاف، خوابیدم. ساعت حوالی سه و نیم با صدای مناجات بیدار شدم، گفتم شاید دارند صدا پخش می کنند تا برای سحر بچه ها اماده شوند. اما بلند شدم دیدم بچه ها نشسته اند. این اولین بار بود که با اشک بیدار می شدم. حاج مهدی سماواتی دلشت بس کن رباب را می خواند،
بس کن رباب حرمله بیدار می شود...
روز دوم حاج اقا صدیقی امدند و تا بعد از نماز ظهر صحبت کنند، جنس صحبت از همانی بود که دنبالش می گشتم، راه های اخلاص برای خدا. صحبت که می کرد بچه ها گریه می کردند، گفتم خدایا این همه جوان برای تو آمده اند اینجا... این همه جوان مومن. من راهم قاطی این بچه ها بخر و ببخش.
این راهم اضافه کنم که حاج سعید تو روز اخر این روایت را گفت هرجا عده ای جوان برای خدا اشک بریزند خدا تا ۲۰.۰۰۰ نفر اطرافشان را از بلا دور می کند.
نوشابه نخورید، چای نخورید، دوغ و آب بخورید!!! این توصیه های پیر مردی بود که آمده بود در جمع جوان ها، منتظر موقعیت بود تا فضا ساکت شود تا توصیه کند با صدای بلند و به چیزهای مختلف. بچه های دانشگاه تهران می گفتند هرسال شرکت می کند. اولش چندباری خندیدم. اما بعد که حاج اقاصدیقی گفت گیر کار ما آنجاست که خودمان را برتر از بقیه می دانیم، پیش خودم گفتم ای دل غافل که شاید و حتما او بهتر از من است. هر کس را به اندازه خود باید سنجید و هر چیز در موقعیت خودش برای خدا معنا می شود.. کاش روزی برسه که من هم به اندازه وسعم برای خدا باشم...
روز اخر با اعمال ام داود و کلی رفیق خوب و احساس تعهد مضاعف، مهمانی خدا با مناجات حاج سعید به سر رسید
دارم تو مسیر برگشت به کاشان تصویر خودم رو کمرنگ توی شیشه اتوبوس کاشان می بینم و جاده ای که هنوز حالا حالا ها برای رسیدن به مقصدش وقت و صبر وتلاش نیاز دارد...

www.tg-me.com/us/مسجد دانشگاه تهران/com.utmosque_channel/3980

2.5K viewsJan 27 at 19:40

حاشیه نگاری مراسم اعتکاف از زبان یکی از معتکفین:

چندماهی بود که از اخرین سفر کربلایم می گذشت، نیاز به یک به روز رسانی به یک شارژ به یک انرژی مجدد و مضاعف داشتم، یک ماه است کتاب طرح کلی را شروع کردم، فصل توحید را که می خواندم به خودم گفتم خدایا تصور من از توحید چی بود و حالا با چه توحیدی مواجه شدم، مثل یک چک محکم بود که در تاریکی خوردم و همه جا یک هو روشن شد. چند ماه پیش بود تقویم رو نگاه می کردم تا ببینم اعتکاف امسال چه روزی است پارسال به خاطر اینکه وسط هفته بود نتوانستم شرکت کنم. سرچ کردم به پوستر اعتکاف های دانشجویی رسیدم. چند سالی بود ثبت نام می کردم ولی پذیرفته نمی شدم امسال هم ثبت نام کردم. ندیده بودم و حتی نشنیده بدم اما حدس می زدم جمع بچه هایی که اونجا شرکت می کنند باید با حال و نخبگانی باشه
اصلا حواسم هم نبود. گوشیم رو نگاه کردم و دیدم چند دقیقه پیش پیامی اومده که نوشته شما در اعتکاف داشجویی دانشگاه تهران پذیرفته شده اید. وجودم را شور گرفت. وقتی خانمم را دیدم اولین حرفی که زدم خبر را گفتم و او هم خوشحال شد. این نکته را هم داخل بگویم که زن و مرد مثل دو زاویه مثلث متساوی الساقین اند و ضلع سوم خدا! هر چه به خدا نزدیک تر باشند به هم نزدیک ترند و البته هر چه به هم نزدیک تر و صمیمی تر باشند به خدا هم. بگذریم از فواید ازدواج دانشجویی و صفایش...
وارد خیابان ۱۶ اذر شدم فکر نمی کردم برای ورود دانشجو ها توی صف ایستاده باشند و پدر مادر ها و بعضا همسر ها اومده باشند برای بدرقه. و پدری که با بچه اش پشت نرده ها گوگولی می کرد و خوش و بش. یاد وداع امام حسین و علی اصغر افتادم اشک در چشم هایم جمع شد...
بعد از بازرسی وارد که شدیم شیرینی گل محمدی نرم تعارف می کردند. از همان هایی که تا نصفش را گاز می زنی تو دهن آب میشه و عطر گلاب کاشانش مشام رو نوازش میده.
توی صف پذیرش کارتم رو که دادم فهمید که معلمم، گفت بهت میاد معلم عربی باشی که هیچی ازش نمی فهمیدیم، گفتم معلم دوم ابتدایی بودم قبلا، تصورش درباره معلم هنوز سنتی بود البته مثل خیلی از افراد جامعه، نیاز به تحول رو علاوه بر خودم در اعتکاف در آموزش و پرورش بیشتر حس کردم.
هر نفر کمتر از دو متر مربع جا داشتیم برای خوابیدن، وسایل و غذا خوردن که انصافا مدیریت خوبی بچه های مسجد دانشگاه تهران برای استفاده حداکثری از این فضا داشتند.
چند روز بود که درست نخوابیده بودم، بعد از خوش و بش و خنده با بغل دستی ها و افتتاحیه اعتکاف، خوابیدم. ساعت حوالی سه و نیم با صدای مناجات بیدار شدم، گفتم شاید دارند صدا پخش می کنند تا برای سحر بچه ها اماده شوند. اما بلند شدم دیدم بچه ها نشسته اند. این اولین بار بود که با اشک بیدار می شدم. حاج مهدی سماواتی دلشت بس کن رباب را می خواند،
بس کن رباب حرمله بیدار می شود...
روز دوم حاج اقا صدیقی امدند و تا بعد از نماز ظهر صحبت کنند، جنس صحبت از همانی بود که دنبالش می گشتم، راه های اخلاص برای خدا. صحبت که می کرد بچه ها گریه می کردند، گفتم خدایا این همه جوان برای تو آمده اند اینجا... این همه جوان مومن. من راهم قاطی این بچه ها بخر و ببخش.
این راهم اضافه کنم که حاج سعید تو روز اخر این روایت را گفت هرجا عده ای جوان برای خدا اشک بریزند خدا تا ۲۰.۰۰۰ نفر اطرافشان را از بلا دور می کند.
نوشابه نخورید، چای نخورید، دوغ و آب بخورید!!! این توصیه های پیر مردی بود که آمده بود در جمع جوان ها، منتظر موقعیت بود تا فضا ساکت شود تا توصیه کند با صدای بلند و به چیزهای مختلف. بچه های دانشگاه تهران می گفتند هرسال شرکت می کند. اولش چندباری خندیدم. اما بعد که حاج اقاصدیقی گفت گیر کار ما آنجاست که خودمان را برتر از بقیه می دانیم، پیش خودم گفتم ای دل غافل که شاید و حتما او بهتر از من است. هر کس را به اندازه خود باید سنجید و هر چیز در موقعیت خودش برای خدا معنا می شود.. کاش روزی برسه که من هم به اندازه وسعم برای خدا باشم...
روز اخر با اعمال ام داود و کلی رفیق خوب و احساس تعهد مضاعف، مهمانی خدا با مناجات حاج سعید به سر رسید
دارم تو مسیر برگشت به کاشان تصویر خودم رو کمرنگ توی شیشه اتوبوس کاشان می بینم و جاده ای که هنوز حالا حالا ها برای رسیدن به مقصدش وقت و صبر وتلاش نیاز دارد...

BY مسجد دانشگاه تهران