چون گوش دادن بهش مهمه.

آدمیزاد بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب می‌کنه.

تو مردنی هستی، اما چیزی که می‌نویسی تا همیشه می‌مونه.

خدایا بهم بگو، بهم بفهمون که ارزششو داره.

این آدما، این تلاشا، این غما، این خوندنا، این نوشتنا، این روزا. اینقدر گفتن ارزش نداره و غم نداشته باش که نمی‌دونم با دامن پر غم و غصه‌ام چیکار کنم. آخه اگه من غصه نخورم غصه منو می‌خوره. بگو. حداقل بگو ارزششو داره تا دلِ این بنده‌هات آروم بگیره..

تنها راهی که می‌تونی غم بزرگت رو فراموش کنی اینکه یک غم بزرگتر جاشو پر کنه.

به وقتِ تنوع و شانسکی.

به وقتِ شنیدن.

به وقتِ شب بخیر گفتنا و نخوابیدنا.

‏یه لیوان رو از کابینت بردار پرتش کن زمین بعد تیکه‌هاش رو بهم بچسبون ببین مثل اولش می‌شه؟ پس منم درس نمی‌خونم.

کلاً ذهنم پر از مسائل، کلمات و حرفای پیچیده‌اییه که ربطش به بی ربطیشه.

اصلاً یعنی چی که نمی‌تونم سرمو از بدنم جدا کنم بزارم روی میز و هیچ مسئولیتی در قبالش نداشته باشم؟

می‌گفت تو خیابون که می‌رم آدم نمی‌بینم، حسرت می‌بینم. حسرت هایی که راه می‌رن، حرف می‌زنن، نفس می‌کشن.

‏اگه پروسه داف شدن رو بیداری در نظر بگیریم، من آقا رضام.

متانت در اوج متانت:

بدنم پسم می‌زنه.

آره می‌گذره، تموم می‌شه، می‌رسیم، می‌بینیم ولی باور کنید رد بعضی روزا تو وجودمون می‌مونه.

بعده هر از دست دادنی، بدست آوردنه.