یک حقوقی در نیویورک

«ما بازماندگان قرن ۱۴»

این روزهای آخر قرن، صد سالی که، اول تاریخ‌هایش ۱۳ ‌داشت، دیگر تمام می‌شود.
از وقتی با دوات و مرکب روی کاغذ کاهی می‌نوشتند تا حالا که من برایتان با کیبورد گوشی تایپش می‌کنم.

دیگر دعوای بین پدران و فرزندان،
کل‌کل بین دهه‌ی شصتی و هفتادی و هشتادی، بحث بین تفاوت نسل سوخته با نسل ژیگول و خوش‌گذران، همه رنگ خواهد باخت.
دیگر همه‌ی ما دست کم یک دایره‌ی اشتراک داریم که هیچ فرد جدیدی در آن‌ وارد نخواهد شد؛ «بازماندگان قرن چهاردهم شمسی»

چه کرونا همینطور بتازد، چه تمام شود،
در چند سال بعد کم‌کم نسل انقلاب‌کرده هم از بین‌مان خواهند رفت، پدربزرگ‌ها، عمه‌جان‌ها و خان دایی‌ها و خیل عظیمی از متولدین دهه‌های بیست و سی ما را ترک خواهند کرد.
دیگر ما،
هرکس که اول سال تولدش ۱۳ نوشته خود را جدا از هم‌وطن‌‌های بالغ دیگر نمی‌داند.
ما رسما؛
بازمانده نسل مهم‌ترین‌ اتفاقات یک کشور خواهیم بود.
و تنها ده سال بعد،
ده سال از همین سال‌های بی‌برکت که مثل باد می‌گذرند، بیشترمان را توی چالش چهل‌ و پنجاه سالگی خواهد انداخت.
چهل و پنجاه سالگی‌ای که با نگاهی به وضعیت امروزمان، به راحتی میتوانیم از همین حالا تصویرش کنیم...

در هر برهه‌ای از وظیفه‌مان‌ خواهیم گفت. از رسالتی که انگار بی‌اینکه‌ بگویند، موظفیم انجامش دهیم.
در هر جایگاهی،
با هر لباسی.
حقیقت‌ این است که،
کتابی‌ که امروز می‌خوانیم، فضای مجازی‌ای که در آن جولان می‌ دهیم، رشته‌ی درسی‌ای که مشغولش هستیم، شغلی که پیش گرفته‌ایم، تلاشی که برای ارتقای خودمان می‌کنیم،
همه‌ی این‌ها،
آینده‌ی همه‌مان را در قرن پیش‌رو مشخص خواهد کرد.

وظیفه‌ی ‌ماست؛
اینکه قدر خودمان را بیشتر بدانیم.
@mohsenrowhani

www.tg-me.com/us/یک حقوقی در نیویورک/com.mohsenrowhani/502

7.5K viewsedited  Mar 14, 2021 at 14:24

«ما بازماندگان قرن ۱۴»

این روزهای آخر قرن، صد سالی که، اول تاریخ‌هایش ۱۳ ‌داشت، دیگر تمام می‌شود.
از وقتی با دوات و مرکب روی کاغذ کاهی می‌نوشتند تا حالا که من برایتان با کیبورد گوشی تایپش می‌کنم.

دیگر دعوای بین پدران و فرزندان،
کل‌کل بین دهه‌ی شصتی و هفتادی و هشتادی، بحث بین تفاوت نسل سوخته با نسل ژیگول و خوش‌گذران، همه رنگ خواهد باخت.
دیگر همه‌ی ما دست کم یک دایره‌ی اشتراک داریم که هیچ فرد جدیدی در آن‌ وارد نخواهد شد؛ «بازماندگان قرن چهاردهم شمسی»

چه کرونا همینطور بتازد، چه تمام شود،
در چند سال بعد کم‌کم نسل انقلاب‌کرده هم از بین‌مان خواهند رفت، پدربزرگ‌ها، عمه‌جان‌ها و خان دایی‌ها و خیل عظیمی از متولدین دهه‌های بیست و سی ما را ترک خواهند کرد.
دیگر ما،
هرکس که اول سال تولدش ۱۳ نوشته خود را جدا از هم‌وطن‌‌های بالغ دیگر نمی‌داند.
ما رسما؛
بازمانده نسل مهم‌ترین‌ اتفاقات یک کشور خواهیم بود.
و تنها ده سال بعد،
ده سال از همین سال‌های بی‌برکت که مثل باد می‌گذرند، بیشترمان را توی چالش چهل‌ و پنجاه سالگی خواهد انداخت.
چهل و پنجاه سالگی‌ای که با نگاهی به وضعیت امروزمان، به راحتی میتوانیم از همین حالا تصویرش کنیم...

در هر برهه‌ای از وظیفه‌مان‌ خواهیم گفت. از رسالتی که انگار بی‌اینکه‌ بگویند، موظفیم انجامش دهیم.
در هر جایگاهی،
با هر لباسی.
حقیقت‌ این است که،
کتابی‌ که امروز می‌خوانیم، فضای مجازی‌ای که در آن جولان می‌ دهیم، رشته‌ی درسی‌ای که مشغولش هستیم، شغلی که پیش گرفته‌ایم، تلاشی که برای ارتقای خودمان می‌کنیم،
همه‌ی این‌ها،
آینده‌ی همه‌مان را در قرن پیش‌رو مشخص خواهد کرد.

وظیفه‌ی ‌ماست؛
اینکه قدر خودمان را بیشتر بدانیم.
@mohsenrowhani

BY یک حقوقی در نیویورک