یادداشت‌ها

قرائت‌سازي

اسلام، ظرفيتي فراوان براي پذيرش قرائت‌‌هاي گوناگون دارد؛ از قرائت طالباني تا شيوه و منش طالقاني. ظرفيت قرائت‌پذيري اسلام، بيش از آنكه به متون و تاريخ آن بر‌گردد، به وضعيت خاص مسلمانان در عصر حاضر مربوط مي‌شود؛ يعني گوناگوني آنها بيشتر انگيزه و زمينۀ اجتماعي دارد تا دلايل علمي و نظري. هر چه وضعيت ما در جهان معاصر پيچيده‌تر مي‌شود، انگيزۀ ما نيز براي قرائت‌سازي از دين بيشتر مي‌شود.
ما اكنون بيش از قرائت‌شناسي به قرائت‌سازي محتاجيم. قرائت‌شناسي، فرايندي فلسفي است و بر عهدۀ آكادميسين‌ها؛ قرائت‌سازي، ضرورتي اجتماعي است و بر دوش عالمان روشن‌بين و روشنفكران دردمند. بايد قرائتي را از دين پديد بياوريم و نهادينه كنيم كه در آن رنج انسان‌ها مهم‌ترين مسئله دربارۀ آنها باشد؛ يعني خوانش و قرائتي از دين كه در آن، نزاع‌هاي نافرجام ايدئولوژيك، جاي خود را به گفت‌وگو دربارۀ راه‌هاي كاستن از درد و رنج انسان بدهند.
تفاوت اصلي ميان قرائت‌ها، در ميزان توجه آنها به «بلوغ انسان» است. برخي از آنها انسان را همچنان كودكي صغير مي‌بينند كه بايد دستش بگرفت و پابه‌پا برد. برخي ديگر از قرائت‌ها انسان را بالغ و تصميم‌گيرنده مي‌بينند و حق خطا را براي او محترم مي‌شمارند. تفاوت بنيادين ميان قرائت‌ها همين است. تفاوت‌هاي ديگر، شاخ و برگ آن است.

رضا بابايي

www.tg-me.com/jp/یادداشت‌ها/com.rezababaei43/509

6.7K viewsedited  Sep 29, 2016 at 09:27

قرائت‌سازي

اسلام، ظرفيتي فراوان براي پذيرش قرائت‌‌هاي گوناگون دارد؛ از قرائت طالباني تا شيوه و منش طالقاني. ظرفيت قرائت‌پذيري اسلام، بيش از آنكه به متون و تاريخ آن بر‌گردد، به وضعيت خاص مسلمانان در عصر حاضر مربوط مي‌شود؛ يعني گوناگوني آنها بيشتر انگيزه و زمينۀ اجتماعي دارد تا دلايل علمي و نظري. هر چه وضعيت ما در جهان معاصر پيچيده‌تر مي‌شود، انگيزۀ ما نيز براي قرائت‌سازي از دين بيشتر مي‌شود.
ما اكنون بيش از قرائت‌شناسي به قرائت‌سازي محتاجيم. قرائت‌شناسي، فرايندي فلسفي است و بر عهدۀ آكادميسين‌ها؛ قرائت‌سازي، ضرورتي اجتماعي است و بر دوش عالمان روشن‌بين و روشنفكران دردمند. بايد قرائتي را از دين پديد بياوريم و نهادينه كنيم كه در آن رنج انسان‌ها مهم‌ترين مسئله دربارۀ آنها باشد؛ يعني خوانش و قرائتي از دين كه در آن، نزاع‌هاي نافرجام ايدئولوژيك، جاي خود را به گفت‌وگو دربارۀ راه‌هاي كاستن از درد و رنج انسان بدهند.
تفاوت اصلي ميان قرائت‌ها، در ميزان توجه آنها به «بلوغ انسان» است. برخي از آنها انسان را همچنان كودكي صغير مي‌بينند كه بايد دستش بگرفت و پابه‌پا برد. برخي ديگر از قرائت‌ها انسان را بالغ و تصميم‌گيرنده مي‌بينند و حق خطا را براي او محترم مي‌شمارند. تفاوت بنيادين ميان قرائت‌ها همين است. تفاوت‌هاي ديگر، شاخ و برگ آن است.

رضا بابايي

BY یادداشت‌ها