#تیتوکو نقش مهمی در نظم بخشیدن به قوانین هایکای، و در بالا بردن اهمیت و جایگاه آن به عنوان یک ژانر ایفا کرد. او در بازی با کلمات ظریف، و در موضوع بازتاب کلاسیک چینی و واکا تخصص داشت. او معتقد بود که هایکای در مرحله مقدماتی رنگا و واکا است و از استفاده از هایگون مانند زبان عامیانه و چینی حمایت می کرد. اگرچه هایکوی تیتوکو از قلمرو بازی زبان فراتر نمی رفت، اما او به عنوان بنیانگذار مکتب هایکو تیمون، به یک مکتب اصلی هایکو تبدیل شد و هنرمندان با استعداد بسیاری را تربیت کرد.
وی از طریق شاگردانش در مکتب تیمون، نسل‌های بعدی شاعران هایکو را تحت تأثیر قرار داد: برای مثال اولین معلم هایکوی باشو، #کیگین ، از مدرسه او آمد.

رویکرد Teitoku توسط مکتب Danrin به دلیل سطحی بودن و بازی بیش از حد کلمات مورد انتقاد قرار گرفت.  #باشو یکی از اعضای این مکتب درباره بنیانگذار آن، نیشیاما سوئین، گفته است که اگر او نبود "ما همچنان برده وار تیتوکوی پیر را می لیسیدیم".

تِی‌‌‌‌‌‌‌توكوُ تا ۲۹ سالگی زندگی آرامی داشت، امّا بعد به درد چشم دچارشد.
رجینالد هوراس بلایت نویسنده و هایکوشناس انگلیسی R.H Blyth، تِی‌‌‌‌‌‌‌توكوُ را به عنوان مهم ترین اسلاف ماتسو باشو در نظر گرفت.

نامهای دیگر
長頭丸 (Tyōzumaru)
逍遊軒 (Syōyūken)

@Shintaishi

❄️ هرگز ندیده‌‌‌‌‌‌‌ام
     تا بدین زمان
خداوندگارِ سرنوشت خویش را. ـــ
هشت‌‌‌‌‌‌‌ بار هشت را چه می‌‌‌‌‌‌‌خوانند؟
سالی شوم كه، اینك، آغاز می‌‌‌‌‌‌‌شود!
 
#تِی‌‌‌‌‌‌‌شیتسوُ

این شعر مرگ اوست.



📚 #هایکو
     شعر ژاپنی از آغاز تا امروز
برگردانِ احمد شاملو   ع.پاشایی


🔹 عکس: کتاب کلاسیک
"گیوکوکایشو" ۱۶۶۷ ، جلد ۱ - ۴

玉海集追加. 巻第1-4,付句 / 一嚢軒貞室 [編]
ویرایش توسط #تیشیتسو


@Shintaishi

❄️ #تیشیتسو_یاسوهارا

Teishitsu Yasuhara (1609-1673)

やすはら‐ていしつ
【安原貞室】


شاعر هایکو در اوایل دوره ادو و یکی از هفت شاعر هایکو تیمون ، نامش ماساآکیرا و نام رایجش کاگیا هیکوزایمون Kagiya Hikozaemon و در کیوتو تاجر کاغذ بود. استعداد ادبی داشت و در هنرهای مختلف سرآمد بود، اما در بیوا و فلوت مهارت خاصی داشت.

در سال 1625 زیر نظر سادانوری ماتسوناگا به تحصیل هایکو پرداخت و در سن 42 سالگی اجازه یافت به عنوان شاعر هایکو کار کند. در مدرسه تیمون همتای شیگیوری ماتسوه بود و جنجالهایش با او در نقد اثار همدیگر مشهور است. او اغلب با اعضای مکتب خود و دیگر مکتب‌ها درگیر می‌شد و ادعا می‌کرد که تنها جانشین تیمون است. پس از مرگ #تیتوکو خود را به عنوان جانشین مشروع تیتوکو منصوب کرد و نام تیتوکو دوم را برگزید و Teitoku Shushuuki (1653) و Gyokukaishu (1656) را گردآوری کرد.

از شاگردان او می توان به سادایوشی انامی اشاره کرد.
کیگین کیتامورا، معلم باشو نیز از شاگردان او بود.

برخی از آثار او فراتر از آثار مکتب تیمون  است و شومون آن را بسیار ستوده است. از آثار او می توان به  مجموعه هایکو "Gyokukaishu" «گیوکوکایشو»، «کاتاگوتو» و «تیتوکو شوشوکی» اشاره کرد.

@Shintaishi

❄️ هنوز اندك روغنی باقی است
      در چراغِ سَحَر.
      كوكویی می‌‌‌‌‌‌‌خوانَد!


#سوْیین

این شعر مرگ اوست.
شاعر در اینجا با لغت ariake بازی كرده است. اریاكه هم به معنای «سحَر» است و هم «چراغ سحَر».

📚#هایکو
     شعر ژاپنی از آغاز تا امروز
برگردانِ احمد شاملو   ع.پاشایی


🔹 عکس: بنای یادبود نیشیاما سویین
(خرابه های قلعه یاتسوشیرو)

西山宗因句碑（八代城跡）


@Shintaishi

❄️ #نیشیاما_سویین
(در این نام ژاپنی، نام خانوادگی نیشیاما است.)

Nishiyama Sōin

西山 宗因

تولد؛ ۲۸ مارس ۱۶۰۵ - یاتسوشیرو در استان هیگو Higo
وفات: ۵ مه ۱۶۸۲ - کیوتو


شاعر هایکای نورِنگا haikai-no-renga از اوایل دوره توکوگاوا بود. بلایت  R H Blyth هایکوشناس انگلیسی، نیشیاما سویین را "یکی از پدران هایکو" نامید.


✅[ #رنکو Renku (連句)، یا هایکای نو رِنگا (俳諧の連歌) یک شکل محبوب شعر ژاپنی از اشعار زنجیره ای است. در گردهمایی های رنکو، شاعران شرکت کننده به نوبت ابیات متناوب 17 و 14 #مورا ارائه می کنند. بعدتر هایکای نو رنگا خود را از ابتذال و شوخ طبعی متمایز کرد و در نهایت شکل هایکو شعر ژاپنی را به وجود آورد. اصطلاح رنکو پس از سال ۱۹۰۴، زمانی که کیوشی تاکاهاما شروع به استفاده از آن کرد، رایج شد.]

✅ [#مورا ( mora )؛ واحد زمان‌بندی اولیه در واج‌شناسی برخی از زبان‌های گفتاری است که برابر یا کوتاه‌تر از یک هجا است. به عنوان مثال، هجای کوتاه مانند ba از یک مورا تشکیل شده.]

🔹 عکس: پرتره «نیشیاما سوین» در موزه شهر یاتسوشیرو

اثر سکی یاماگوچی (نقاش چینی که در دوره اواسط ادو در کیوتو فعالیت داشت.)
🔸 Sekkei Yamaguchi ( 1648_1732)

❄️ #نیشیاما_سویین

نام اصلی اش تویویچی نیشیاما است و بسته به اینکه با چه کسی سر و کار داشت، نام های مختلفی به کار می برد ؛ Ichiyu، Saio، Umeo و Noume.

پدرش نیشیاما جیروزائمون از ملازمان #کاتو_کیوماسا [یکی از سه فرمانده ارشد در طول تهاجم هیده یوشی  به کره در سالهای ۹۸ _۱۵۹۲ و همچنین کاتو کیوماسا بیشتر به عنوان سازنده قلعه ژاپنی در کره شهرت دارد. او چندین قلعه استراتژیک به سبک ژاپنی در کره ساخت.] بود.

#سویین از ۱۵ سالگی  به عنوان دستیار نزدیک ماساکاتا کاتو، ارباب قلعه هشتم در استان هیگو خدمت کرد. از طریق تأثیر ماساکاتا، رنگا آموخت و برای تحصیل به کیوتو رفت. او زیر نظر ماساتاکو ساتومورا تحصیل کرد و رنگا را به طور جدی آموخت، اما در سال 1632 با هزینه خانواده استادش #رونین شد. در سال 1647، در حالی که استاد اوزاکا تنمانگو رنکاشو بود، تحت تأثیر #شیگیوری_ماتسوه شروع به نوشتن هایکو کرد. سبک «گفتگوی سبک» سویین به یک موضوع داغ تبدیل شد و در حوالی دوره انپو، او #مدرسه_دانرین را با نمایندگی ایهارا سایکاکو تأسیس کرد و مکتب تیمون را که جریان اصلی آن بود، تحت تأثیر قرار داد. در حالی که به نظر می رسید جناح تیمون بر سر جانشین سوئین می جنگیدند، سویین در سال های آخر عمر خود به رنگا بازگشت.

@Shintaishi

❄️ #نیشیاما_سویین مکتب شعری هایکای دانرین را تأسیس کرد که هدف آن دور شدن از «کتابی بودن» شدید شعر ژاپنی در آن زمان و ارتباط بیشتر با مردم عادی بود و روحیه آزادی بیشتری را در شعر آنها القا کرد. اشعار آنها دنیای شناور سرگرمی های شهری عامه پسند را به سبکی کاملا محاوره ای بررسی می کرد.

هایکای سویین (رنگای طنز) پلی بین هایکوی سبک و شوخ‌آمیز ماتسوناگا تیتوکو و رنکوی جدی‌تر و زیبایی‌شناختی ماتسو باشو شد.

از مهم ترین اعضای مکتب او می توان به ایچو Ichū و سایکاکو Saikaku اشاره کرد.

◀️ از آثار مهم او:

سویین هزار شعر
تنیو هزار شعر
"Tenyu 1000 Poems"

🔹 عکس: یک بنای یادبود هایکو نیشیما سویین در Fukuju-ji - ژاپن

@Shintaishi

❄️ #سویین و شکوفه های گیلاس

#باشو نوشته است: "اگر سویین بالای سر ماست، تیتوکو باید آب دهان بیاندازد. سوئین بنیانگذار این راه [منظور هایکو] است." (Kyoraishō).

✅ #کیورایشو:  مقاله‌ای درباره هایکای است که در آن #کیورای_موکای شنیده‌هایی از ماتسو باشو، بحث‌هایی در شومون و طرز فکر هایکای را در بین سالهای ۱۷۰۲ الی ۱۷۰۴ جمع‌آوری کرده است.
این کتاب در سال ۱۷۷۵ منتشر شد و از آنجایی که بیش از 70 سال از مرگ کیورای  میگذشت، این سؤال وجود داشت که آیا واقعاً این کتاب توسط او نوشته شده است یا خیر. اما دلیل محکمی بر خلاف آن وجود ندارد و مفاد آن هر از چند گاهی در بحث شوفو نقل شده است. این کتاب حاوی نقدهای بسیاری است که به مسائل اساسی شوفو می پردازد و به عنوان کتاب هایکای شومون به خوبی سازماندهی شده است و مهم ترین سند در مورد شوفو هایکو در تاریخ هایکای های اولیه محسوب می شود.هایکوهای جنروکو، از جمله «شورایشو»، از برخی جهات در مقایسه با انواع مدرن برتری دارند و به عنوان راهنمای خوبی برای محققان باشو و کسانی که شروع به یادگیری هایکای کرده‌اند، عمل می‌کند.

@Shintaishi

❄️ دو بار بیشتر دیده‌‌‌‌‌‌‌ام
     هلالِ دروِ
     این جهانِ ناپایدار را.


#سای‌‌‌‌‌‌‌كاكوُ

شعر مرگ او.
سای‌‌‌‌‌‌‌كاكوُ در ۵۲ سالگی در گذشت، پنجاه سالگی سن متوسط مرد ژاپنی به ‌‌‌‌‌‌‌شمار می‌‌‌‌‌‌‌آید. این شعر مرگ شایسته‌‌‌‌‌‌‌ی یك شاعر و یك قصه‌‌‌‌‌‌‌نویس است. این هایكوُ را می‌‌‌‌‌‌‌توان اینگونه نیز خواند:

❄️ دو سال بیشتر دیده‌‌‌‌‌‌‌ام
     ماهِ
     این جهانِ ناپایدار را.
 
浮世の月見過しにけり末二年

📚#هایکو
     شعر ژاپنی از آغاز تا امروز
برگردانِ احمد شاملو   ع.پاشایی


🔹 آرامگاه #ایهارا_سایکاکو
معبد سِیگانجی Seigan-ji در اوزاکا


@Shintaishi

❄️ #ایهارا_سایکاکو 
Ihara Saikaku

井原 西鶴

تولد: ۱۶۴۲ - روستای ناکاتسو ، استان کی
وفات: ۹ سپتامبر ۱۶۹۳ - اوزاکا

شاعر و نویسنده ژاپنی و مشهورترین داستان‌نویس دوره ادو که خالق ژانر "جهان شناور" نثر ژاپنی (ukiyo-zōshi) بود که داستان‌هایش به زندگی مردم طبقه متوسط می‌پردازد.

با نام هیرایاما توگو (平山藤五) متولد شد، پسر یک تاجر ثروتمند در اوزاکا بود. ابتدا هایکای را زیر نظر #ماتسوناگا_تیتوکو (مکتب تیمون) آموخت و بعداً زیر نظر #نیشیاما_سویین از مکتب شعر دانرین که بر هایکای نو رِنگا (رنکو) تأکید داشت، تحصیل کرد.
از ۱۵ سالگی شروع به سرودن هایکای نو رِنگا کرد و در ۲۰ سالگی استاد هایکای شد. با نام مستعار #ایهارا_کاکوئی Ihara Kakuei شروع به تثبیت خود به عنوان یک شاعر محبوب هایکای نمود. در سال ۱۶۷۰ او سبک متمایز خود را توسعه داد و از زبان محاوره ای برای به تصویر کشیدن زندگی معاصر شهرنشینی استفاده کرد. در این مدت او صاحب یک تجارتخانه متوسط در اوزاکا بود و آنرا اداره می کرد.

در سال ۱۶۷۳ تخلص خود را به سایکاکو تغییر داد. با این حال، مرگ همسرش در سال ۱۶۷۵ تأثیر بسیار عمیقی بر او گذاشت.

🔹عکس: پرتره #ایهارا_سایکاکو

@Shintaishi

#سایکاکو در سال 1677 به اوزاکا بازگشت و از موفقیتی که شعر هزار بیتی هایکای او کسب کرده بود، مطلع شد. از آن زمان به بعد او به عنوان یک نویسنده حرفه ای در ابتدا به تولید اشعار هایکای ادامه داد، اما در سال 1682 "زندگی یک مرد عاشق" را منتشر کرد که اولین اثر داستانی #اوکیو_زوشی او بود. استقبالی که از این اثر شد باعث شد سایکاکو آثاری در ژانرهای مختلف منتشر کند. او شروع به نوشتن داستانهای عاشقانه از طبقه بازرگان و زنان در حاشیه جامعه و به طور خاص زنانی که توسط عشاق ثروتمند حمایت می شوند کرد. این داستان‌ها مطابق با هوس‌های طبقه بازرگانانِ برجسته بود که ذائقه‌شان از سرگرمی به سمت بخش‌های هنری و تفریحی گرایش داشت.

همانطور که محبوبیت و خوانندگان سایکاکو شروع به افزایش و گسترش در سراسر ژاپن کرد، میزان آثار او نیز افزایش یافت. هنگامی که در سال 1693 در سن پنجاه و یک سالگی درگذشت، سایکاکو یکی از محبوب ترین نویسندگان کل دوره توکوگاوا بود. در آن زمان آثار او هرگز ادبیات «بالا» تلقی نمی‌شد، زیرا به سمت و سوی «طبقه متوسط شهری» رواج یافته بود. با این وجود، کار سایکاکو اکنون به دلیل اهمیتش در توسعه ادبیات داستانی ژاپنی مورد تحسین قرار می گیرد.

@Shintaishi

به نظر می رسد که #سایکاکو در اواخر عمر قادر به نوشیدن نبود و بالاخره او  در 10 اوت 1693 (9 سپتامبر 1693) درگذشت و در معبد سیگانجی به خاک سپرده شد. نام بودایی او سنکو سایکاکو شینجی بود.

🔸 سایکاکو اگرچه در زمان خود نویسنده ای مشهور و محبوب بود، اما در پایان دوره ادو فراموش شد. ارزیابی مجدد سایکاکو پس از دوره میجی آغاز شد.

#اسامو_دازای از نویسندگانی است که از  آثار سایکاکو الهام گرفت و نسخه جدیدی از شوکوکوباناشی را بر اساس 12 داستان او منتشر کرد و گفت: من عنوان "شاکو شوکوکو باناشی جدید" 新釈諸国噺 را انتخاب کردم، اما این به هیچ وجه اقتباس مدرن از سایکاکو نیست. سایکاکو بهترین در جهان است. او یک نویسنده بزرگ است. اگر از طریق کار من، عظمت سایکاکو عمیق‌تر مورد توجه همه قرار گیرد، حتی کار ضعیف من هم بهتر خواهد شد. فکر نمی‌کنم بی‌معنی باشد.»
[Shinshaku Shokoku Banashi
New Tales of the Provinces]

🔹عکس: بنای یادبود هایکو #ایهارا_سایکاکو
شهر کیوتو - بخش ناکاگیو

@Shintaishi

🌸 پیام بهاری


🔹 عکس:
مجله #موزیک_ایران
فروردین ماه ۱۳۵۰

🌸 تنهاترین نهنگ دنیا

تنهاترین نهنگ دنیا؛ عنوانی بود که نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۴ به یک وال آبی داد! دانشمندان این نهنگ را از سال ۱۹۹۲ تحت نظر داشتند تا بالاخره علت تنهایی‌اش را کشف کردند!

نهنگ ۵۲ هرتزی ، نامی بود که دانشمندان پس از ضبط صدایش برای او در نظر گرفتند. محدوده صوتی آواز وال‌های آبی بین ۱۵ تا ۲۰ هرتز است در حالی که آواز این نهنگ فرکانسی معادل ۵۲ هرتز داشت ، در نتیجه توسط هیچ نهنگ دیگری قابل شنیدن و شناسایی نبود. «52 هرتز» نه تنها در فرکانسی به مراتب بالاتر می‌خواند، بلکه بسیار کوتاه‌تر و به دفعات بیشتری نسبت به دیگر گونه‌های نهنگ می‌خواند، تو گویی به زبانی صحبت می‌کند که تنها خود آن را می‌فهمد و عجیب‌تر آنکه در انتخاب مسیر مهاجرت خود هم هرگز مسیر سایر نهنگ‌ها را انتخاب نمی‌کند!

حکایت سخن گفتن و زیستن در آواها ، رویاها و دنیاهایی که توسط دیگران قابل دیدن، شنیدن و درک کردن نیست.

گروه iday که یک گروه موسیقی روسی می‌باشد با الهام از زندگی این نهنگ یک قطعه ساخته‌است که از صدای ضبط شده همین نهنگ تنها هم در این قطعه استفاده شده است.
صدای پس زمینه آهنگ آوای تنهاترین نهنگ دنیاست. 🔻

14🐳3

🎵 نهنگ تنها
(محمد یاروف با عنوان هنری iday)


🌸 https://www.tg-me.com/joinchat-BavCQDxFz89fojtk7HfCbg

14🐳3

🔸 دَمیر محمدیاروف
Damir Muhamedyarov

آهنگ‌ساز جوان روسی است. فعالیتش را از شهر اورنبرگ (در شرق روسیه و نزدیک قزاقستان) آغاز کرد.
سبک کاری او بیش‌تر موسیقی بی کلام و کلاسیک مدرن در ترکیب با موسیقی الکترونیک است.

🦋 «مادام باترفلای» "Madame Butterfly" داستان کوتاهی از #جان_لوتر_لانگ وکیل و نویسنده آمریکایی است که بر اساس خاطرات خواهرش، جنی کورل Jennie Correll ، است. جنی به همراه همسرش که یک مبلغ مذهبی متدیست Methodist بود به ژاپن رفته و در ناکازاکی زندگی میکرد. از طریق مکاتبات آنها، لانگ در مورد فرهنگ ژاپن و شخصیت های مختلف که بعدا در داستان هایش استفاده کرد، آشنا شد. کورل یک بار به برادرش در مورد یک "دختر کوچک چایخانه" به نام "چو سان" گفت که توسط پدر فرزندش رها شده بود. او بلافاصله آن را به داستان تبدیل کرد.

داستان اولین بار در سال ۱۸۹۸ در مجله قرن Century Magazine منتشر شد و به شدت مورد توجه قرار گرفت طوریکه 10 ماه پس از چاپ آن، شرکت قرن با عجله نسخه‌ای از کتاب را به بازار عرضه کرد. این کتاب که در اکتبر 1898 ظاهر شد، شامل چندین داستان بلند دیگر بود. در سال 1903، قرن این کتاب را با چندین عکس رنگی توسط سی. یارنال ابوت C. Yarnall Abbott دوباره منتشر کرد.

🔸 "مادام باترفلای" در سال ۱۹۰۰ برای صحنه اقتباس شد. #جاکومو_پوچینی اپرای مادام باترفلای را در سال ۱۹۰۴ بر اساس این نمایشنامه بنا کرد.

🔹عکس: روی جلد کتاب چاپ ۱۹۰۳