پرچنان

دو روز است که نام یکی از بچه هام در پندارم می آید و می‌رود و من اما از او هیچ نام و نشانی ندارم.
سالهای دوری مربی بهزیستی بودم.
یکی از بچه ها چند روز پیش زنگ زده بود و حساب کتاب های آن زمانش با من را میخواست تصفیه کند. حال و روزش خوب بود و رو به رشد. پیشنهاد دادن آن را شیرینی این رشدش حساب کند اما قبدل نکرد. او برای آنکه به خودش ثابت کند خودش را نیاز داشت حسابش را تسویه کند.
دیشب پس از مدتها تلویزیون را روشن کرده بودم. شبکه پویا بود و لالایی ها و قصه های آخر شبش.
پرتاب شده ام به زمانی که شبانه روزی شیفت بودم. کم کم نور سالن اصلی را کم میکردم و کانال تلویزیون را در شبکه پویا و لالایی شبانه اش تنظیم میکردم و میگفتم من از کل تلویزیون این برنامه را از همه بیشتر دوست دارم و مسخره شندم و خندیدن بچه ها شروع میشد...
بعد از یک شیفت و سر و کله زدن با بچه ها و کلی های و هوی بچه های نوجوان و پر شر و شور، آن لالایی ها یک آرامشی بر من می‌بخشید. ضمن آنکه به بچه ها یادآوری می‌کرد روز به پایان آمده و هنگام خواب شبانه است.
روزگاری بود که گذشت، آن قدر دور به نظر می‌رسد که اکنون تردید دارم شاید همه اینها یک رویا در خوابی عمیق بوده باشد.

بچه ها کوچولو صداش می‌کردند و این خشمگین اش می‌کرد... چرا این چند روز در پس پندارم ظاهر شده است؟

نتیجه گیری:
پیشنهاد میکنم اگر اختلال خواب شبانه دارید این روش را بی آزمایید. نور خانه را حداقلی کنید و برنامه نه و ربع تا نزدیکی ساعت ده شبکه پویا را گوش کنید یا ببینید.
آنگاه است که احتمالاً اثر بخش خواهد بود چرا که تداعی گر کودکی خود خواهید شد و لالایی در جان شما خواهد نشست و خوابی عمیق و شیرین را تجربه خواهید کرد.🙂‍↕️

https://www.tg-me.com/us/پرچنان/com.parrchenan

Telegram

پرچنان

جهان یادگار است و ما رفتنی
به گیتی نماند مگر مردمی

فردوسی بزرگ


سهیل نامم است و از لحظه هایم مینویسم
دوچرخه ای دارم نامش چنبر، با آن سفر میکنم.
عاشق کوه، نورخورشید و آبی آسمانم

آیدی تلگرام:
@Soheil362
وبلاگ:
Www.parchenan.blogfa.com

www.tg-me.com/us/پرچنان/com.parrchenan/6088

288 viewsسهیل رضازاده, edited  Apr 28 at 03:38

دو روز است که نام یکی از بچه هام در پندارم می آید و می‌رود و من اما از او هیچ نام و نشانی ندارم.
سالهای دوری مربی بهزیستی بودم.
یکی از بچه ها چند روز پیش زنگ زده بود و حساب کتاب های آن زمانش با من را میخواست تصفیه کند. حال و روزش خوب بود و رو به رشد. پیشنهاد دادن آن را شیرینی این رشدش حساب کند اما قبدل نکرد. او برای آنکه به خودش ثابت کند خودش را نیاز داشت حسابش را تسویه کند.
دیشب پس از مدتها تلویزیون را روشن کرده بودم. شبکه پویا بود و لالایی ها و قصه های آخر شبش.
پرتاب شده ام به زمانی که شبانه روزی شیفت بودم. کم کم نور سالن اصلی را کم میکردم و کانال تلویزیون را در شبکه پویا و لالایی شبانه اش تنظیم میکردم و میگفتم من از کل تلویزیون این برنامه را از همه بیشتر دوست دارم و مسخره شندم و خندیدن بچه ها شروع میشد...
بعد از یک شیفت و سر و کله زدن با بچه ها و کلی های و هوی بچه های نوجوان و پر شر و شور، آن لالایی ها یک آرامشی بر من می‌بخشید. ضمن آنکه به بچه ها یادآوری می‌کرد روز به پایان آمده و هنگام خواب شبانه است.
روزگاری بود که گذشت، آن قدر دور به نظر می‌رسد که اکنون تردید دارم شاید همه اینها یک رویا در خوابی عمیق بوده باشد.

بچه ها کوچولو صداش می‌کردند و این خشمگین اش می‌کرد... چرا این چند روز در پس پندارم ظاهر شده است؟

نتیجه گیری:
پیشنهاد میکنم اگر اختلال خواب شبانه دارید این روش را بی آزمایید. نور خانه را حداقلی کنید و برنامه نه و ربع تا نزدیکی ساعت ده شبکه پویا را گوش کنید یا ببینید.
آنگاه است که احتمالاً اثر بخش خواهد بود چرا که تداعی گر کودکی خود خواهید شد و لالایی در جان شما خواهد نشست و خوابی عمیق و شیرین را تجربه خواهید کرد.🙂‍↕️

https://www.tg-me.com/us/پرچنان/com.parrchenan

BY پرچنان